Terwijl ik mijmerend naar mijn spiegelbeeld keek..
Mensen..denkend aan het verschil tussen normale plakjes kipfilet (overal verkrijgbaar) en die flinterdunne (alleen bij AH lijkt het wel) kwam mijn Weesperkapster (bezit haar niet) met een interessante theorie.
Luister even mee, terwijl ze toch echt vergeet mijn haar te knippen: “Dus jij zegt dat er opvallend weinig scheidingen in Weespersluis zijn. Nou, wacht maar af. Ik zeg je dit: die bewoners, hoe denk je dat die leven? Allereerst eten ze allemaal hun overwaarde op. Kopen dan een patserbak. Gaan de hele tijd op vakantie buiten Europa, hebben “even” (laat haar kam en borstel vallen omdat ze met beide handen de aanhalingstekens moet gebaren) geen baan. Bestellen veel thuisbezorgd.nl eten. Dus ze genieten optimaal van het leven. En dat mag van mij hoor. Zou ik zelf ook doen. Maar dan… OPEENS… (triomfantelijk) is het geld van de overwaarde op!!! DAN… dan ja, dan moeten ze opeens wél weer werken voor hun centen hè. En DAN .. weet je wat er gaat gebeuren…ze-gaan-scheiden.
‘Nou, ..’ Maar voordat ik iets er tegenin wil brengen vervolgt ze: ‘ja. Ze gaan scheiden. Nee! Dan zijn ze niet zo gezellig meer. Slapen ze niet meer uit. Kunnen ze niet meer iedere avond een fles wit of rood wegslempen. Dus ik begrijp dat wel hoor. Scheiden. De vraag is alleen… (intussen zijn er al 5 minuten niet veel haren meer verder ingekort) …hoeVEEL overwaarde hebben ze”. Nu gaat ze hardop rekenen, mompelend… “2 ton. 10.000 per maand. Eh.. 20 maanden. JA! Dan is de pret dus voorbij na zo’n zeg een kleine 2 jaar. Welke wijken bestaan er nu 2 jaar?”
Ik wijs naar mijn hoofd en zeg: “kan je eerst even iets aan deze scheiding doen? Luister, wij zijn zelf 2 jaar geleden in een nieuwe wijk gaan wonen. Verhuisd vanuit de eerste wijk van Weespersluis. Onze overwaarde hebben we grotendeels in de hypotheek gestopt.”
“Zonde.”, zegt ze. “Je moet ervan genieten. Juist nu!”
‘Maar’, zeg ik. “En dat scheiden dan?”
“Jij niet. Jij bent verstandig want jij hebt een jonger vrouwtje.”
