Afbeelding

'Een pleegkind deel je met iedereen die het beste voor 'm wil'

Zorg

WEESP - Tijdens een familiegesprek over vruchtbaarheidsproblemen hoorde Cornelie haar man Erik opeens zeggen: "Als het bij ons niet op de natuurlijke manier lukt, dan wil ik pleegouder worden." Nog nooit eerder hadden ze dit samen besproken, maar Cornelie wist meteen: "Dat is precies wat ík ook wil!"

Inmiddels zijn ze drie biologische kinderen verder, maar toch zetten ze hun huis én hart ook open voor kinderen die tijdelijk een veilige plek nodig hebben.

Lees ook:
Spirit breidt uit naar Weesp en zoekt hier pleegouders

Op dit moment zorgen Cornelie en Erik voor vijf kinderen: drie van henzelf (4, 5 en 6 jaar), een peuter in de langdurige pleegzorg en een tiener in de crisispleegzorg. Desondanks is het opgeruimd en rustig in hun woning in Leeuwenveld. De jongsten zijn zonder problemen gaan slapen en de tijdelijke tiener chillt op zijn kamer.

"De eerste keer dat er een pleegkind kwam - toen deden we nog weekendpleegzorg - had ik het idee dat we die weekenden moesten vullen met gezellige spelletjes en leuke uitstapjes", vertelt Cornelie.

"Maar dat hoeft helemaal niet - juist niet. Die kinderen snakken ernaar om tot rust te komen. Ze willen gewoon lekker op de bank hangen, spelen met onze kinderen, mee naar de winkel voor een boodschap... Hele simpele dingen die binnen hun eigen gezinssituatie minder gewoon zijn omdat daar spanningen zijn."

Anderen inspireren
Weekendpleegzorg, kortdurende pleegzorg, langdurende pleegzorg, opvang van zwangere tienermeisjes: Cornelie en Erik hebben het allemaal gedaan, steeds kiezend voor de vorm die op dat moment bij ze paste. Al vele kinderen hebben zich mogen laven aan hun gastvrijheid, eerst in Amsterdam, sinds enkele jaren in hun nieuwbouwhuis in Weesp.

Het WeesperNieuws kwam in contact met Cornelie en Erik via Spirit Jeugdhulp (zie onder op deze pagina). Spirit zoekt nieuwe pleegouders in Weesp en omgeving en hoopt dat de ervaringen van het Weesper stel anderen inspireert om ook die stap te zetten. Daar willen Cornelie en Erik graag aan meewerken, maar ze willen de pleegzorg niet rooskleuriger maken dan het is.

"Voor knuffels en waardering hoef je het niet te doen", lacht Cornelie. Ze hebben ook best vervelende dingen meegemaakt. Erik: "Deze kinderen, vooral de oudere, zijn in een bepaalde mate allemaal toch beschadigd. En dan zijn ze ook nog aan het puberen. We ontvangen ze met open armen, maar dat levert je echt niet alleen maar dankbaarheid op."

Dat ene gesprek
Wat maakt pleegzorg de moeite waard? Ze kijken elkaar aan. Cornelie begint: "Dat je op een gegeven moment aan de lichaamstaal van zo'n kind ziet dat het zich ontspant. Dat je hem trots tegen een vriendje dat langskomt hoort zeggen: kom, ik laat je het huis zien." Erik voegt daaraan toe: "Het besef dat je concreet iets voor zo'n kind kunt doen, al is het maar voor korte tijd. Dat gesprek - als dat lukt - waarin hij of zij zich vertrouwd en veilig genoeg voelt om zich open te stellen." Beiden genieten bovendien enorm van de huiselijke gezelligheid en de drukte van een groot gezin. Cornelie werkt fulltime in het bankwezen en is kostwinner:

"Heerlijk die volle eettafel als ik thuiskom. En ook heerlijk dat het eten dan klaar is, haha. Erik is de meest zorgzame van ons twee. Ik vind werken en sporten ook belangrijk, bij Erik speelt dat minder." "Sociale activiteiten boeien mij inderdaad niet zo", bevestigt haar echtgenoot die parttime werkt. "Ik ben het liefst bij de kinderen, de rest is bijzaak."

Langdurige pleegzorg
De meeste kinderen, uitzonderingen daargelaten, vertrekken na een paar maanden weer. De een komt nog eens langs, van de ander horen ze nooit meer wat. De een kiest het rechte pad, met de ander zijn alle banden verbroken omdat hij of zij koos voor een leven met criminaliteit en geweld. Toen Cornelie en Erik probeerden een vierde kind te krijgen en dat moeizaam ging, besloten ze zich op te geven voor langdurige pleegzorg.

Hierbij gaat het om kinderen die geen vooruitzicht hebben om terug te gaan naar huis en vaak bij het pleeggezin blijven tot ze achttien zijn.

"Bij deze plaatsing speelt leeftijd een belangrijke rol", vertelt Cornelie. "Als je een kind in huis neemt dat qua leeftijd tussen of net boven jouw kinderen valt, dan verstoor je de pikorde binnen je gezin en benadeel je je kinderen. Dus moest het een jong kindje zijn." Het kereltje werd gebracht toen hij een paar maanden oud was. Het traject liep al langer, de andere kinderen waren goed voorbereid. Erik: "Ze stonden voor het raam te juichen toen ze hem kwamen brengen. Hij was meteen hun kleine broertje."

Het jochie is inmiddels een blije, gezonde peuter met een stevige plaats binnen het gezin. Cornelie en Erik noemt hij mama en papa, maar ze zullen formeel nooit zijn ouders zijn. En ook al is de kans niet groot, het blijft mogelijk dat zijn oorspronkelijke thuissituatie zich dusdanig verbetert dat hij terug naar zijn biologische ouders mag.

Vinden ze het niet lastig, die onzekerheid? "Ja, soms", knikt Cornelie. "Want ik hou van hem alsof het mijn eigen kind is. Maar vanuit die liefde wil ik altijd het beste voor hem. Als je kiest voor pleegzorg, dan deel je een kind met iedereen die het beste met hem voorheeft. Dat is mooi."

Afbeelding

Mis niks, lees alles!

Wil je ons steunen en al onze artikelen lezen?
Kies hier je abonnement.

Uit de krant