Kak
Er zat iemand te poepen in de trein. Op de wc hoor. Maar ik kon alles live volgen. Situatieschets: ik zat in de trein naar Weesp, op zo'n klapstoeltje in het gedeelte waar mensen in- en uitstappen (wist je trouwens dat dit een 'balkon' heet? Maar dat terzijde). Plotseling kwam er een man aangesnelwandeld, hij keek nogal moeilijk en zo liep-ie trouwens ook. Hij dook de wc in en nog geen twee seconden later hoorde ik een symfonie van darmklanken. Ik zal je de details besparen, maar ik denk dat er bevallingen zijn geweest die makkelijker waren.
De trein stopte in Weesp. De diarreeman kwam met een rood hoofd uit z'n wc-jungle, keek schichtig om zich heen, en liep rap de trein uit. Ik begreep dat hij snel weg wilde, want wat hij achterliet was heftig. Daar kon geen luchtverfrisser tegenop, als je begrijpt wat ik bedoel. Omdat ik ook in Weesp uit de trein moest, liep ik achter de man aan. Bij de uitcheckpoortjes keek hij achterom, ik stond achter hem. Hij keek me recht aan, pure paniek in z'n ogen. Ik had met hem te doen, want heftige diarree gun je niemand. Oké, bijna niemand. De man zette het op een lopen. Nu ik erover nadenk komt hier waarschijnlijk het gezegde 'aan de race' vandaan. Het leek alsof ik de man volgde, maar ik moest toevallig dezelfde kant op. Uiteraard hield ik gepaste afstand, ik wist immers tot welke geuren hij in staat was…
Bij café het Helletje zag ik de man naar binnen gaan. Waarschijnlijk had hij weer een sanitaire stop nodig. Heel even dacht ik erover om ook even naar binnen te lopen om de man sterkte te wensen en vochtige doekjes te geven (altijd handig om in je tas te hebben). Maar ik liep door. Ik had namelijk m'n eigen 'shit' om te regelen. Iedereen heeft wel eens 'stront aan de knikker', toch?
En opeens bedacht ik me: het leven is soms een beetje als diarree in de trein: onhandig, gênant en rommelig. Maar wel een goed verhaal voor later.