Techniek- en tekenleraar Cees van Apeldoorn gaat met pensioen

WEESP - Het zijn voor Cees van Apeldoorn (64) de laatste dagen geweest dat hij 's ochtends het Casparus College binnenstapt. Zodra de zomervakantie begint, gaat hij met vervroegd pensioen.

Hoe lang bent u leraar geweest?
Volgens mijn berekening 39 jaar, volgens de berekening van anderen 37 jaar. Hoe dat kan? Ik denk omdat een schooljaar anders loopt dan een kalenderjaar."

Dan maak ik er bijna veertig jaar van. U bent net 64 geworden. Waarom nu al met pensioen?
"Omdat de tijd daar is. Van hogerhand moeten scholen hun onderwijs steeds vernieuwen, bijvoorbeeld om het beter te laten aansluiten op het bedrijfsleven. Maar als je al zo lang meeloopt als ik, zie je steeds hetzelfde wiel opnieuw uitgevonden worden. Dan krijg je bijvoorbeeld te horen dat je aan de slag moet met een nieuwe lesmethode, maar dat is dan eigenlijk iets van tien jaar geleden alleen dan onder een hippe Engelse term. Zo suf. Dat begon me steeds meer tegen te staan."

Dat klinkt enigszins bitter...
"Ik vind het gewoon jammer en ik snap het ook niet goed. Maar ik heb tot en met dit laatste jaar een hele leuke loopbaan gehad op deze school hoor. Dat komt vooral door de kinderen. En dan te bedenken dat ik nooit van plan was om leraar te worden!"

Wat was dan wel het plan?
"Ik had geen plan. Ik volgde de lerarenopleiding omdat je daarmee meerdere kanten op kon: kunstenaar worden, een uitkering aanvragen en eventueel kon je ook nog leraar worden. Maar na mijn studie ging ik toch voorzichtig uitkijken naar een betaalde baan. Ik zag een advertentie van de Godelinde in Naarden, waar een taalfout in stond. Toen ik belde om de school daarop te wijzen, mocht ik meteen op gesprek komen. Het bleek me wondergoed te liggen. Na de Godelinde kwam ik terecht op de LTS in Weesp, dat later opging in het Casparus College."

Had u zelf een lievelingsleraar?
"Meneer Bakker. Die gaf wiskunde en daar bakte ik niks van. Maar hij slaagde erin om het me uit te leggen. Zonder die man zou ik er nooit iets van begrepen hebben. Daarbij was het gewoon een fijne vent."

Wat voor leraar hebt u willen zijn?
"Geen idee. Zo heb ik er nooit over nagedacht. Ik doe gewoon mijn werk."

Een snelle berekening leert dat u 3000 tot 4000 kinderen in de klas hebt gehad. Die heeft u allemaal iets meegegeven. Dat is toch heel bijzonder?
"Ja, zoals jij het zegt wel. Ik ben geen leraar die alles voorkauwt. Het leukste vind ik om groepjes binnen een thema een werkstuk te laten maken. Ze mogen zelf bepalen wat ze maken, met wie ze het maken en hoe ze het maken, zolang het maar binnen dat thema past. Zo leer je leerlingen creatief te denken, je leert ze samen te werken en je leert ze dat je beste schoolvriend(in) niet per se een goed teammaatje is."

Zit er na bijna 40 jaar nog weleens iets origineels tussen die werkstukken?
"Ja, juist wel. Kinderen weten me nog steeds te verrassen. En dat komt toch ook wel voort uit de hervorming van het onderwijs. Een voorbeeld: meisjes die op het Casparus College het profiel Zorg en Welzijn volgen, hebben evengoed nog een blokuur per week techniek. Laatst moesten ze werkstukken maken rond het thema 'Vervoer'. De jongensgroepen bouwden vooral snelle auto's, maar een meisjesgroepje had een teletijdmachine gebouwd. Een hele andere benadering, erg leuk. Anderzijds moeten jongens die het profiel Techniek volgen op onze school ook weleens koekjes bakken. Dan denk ik weleens...."

Bent u bang voor het zwarte gat?
"Als ik straks met pensioen ben, bedoel je? Nee hoor! Ik teken en schilder in mijn vrije tijd graag. Geen ingewikkeld gedoe, toegankelijk werk met een knipoog. En ik heb een mooie oude Volvo waar ik graag aan sleutel."
Sommige mensen gaan reizen...
"Ik ga drie dagen naar Lowlands."

U hebt ook een tattoo, bakkebaarden en een oorpiercing. Volgens mij vinden kinderen u wel een toffe leraar.
"Ik kan met de meeste leerlingen inderdaad goed overweg. Ik geef ze veel vrijheid, daar worden ze zelfstandig van."

Wordt u vaak aangesproken op straat?
"Behoorlijk vaak. Maar de kinderen van 35 jaar geleden herken ik natuurlijk niet meer. Toch maak ik altijd wel even een praatje. Het is leuk om te horen hoe ze terecht zijn gekomen. Geruststellend ook: vrijwel ieder kind komt uiteindelijk op zijn pootjes terecht, ook al was je vroeger een etterbakkie."

In uw woonplaats Muiderberg bent u ook geen onbekende...
"Vorig jaar heb ik samen met buren de 'Vrije Republiek Hakkelaarsbrug' gesticht omdat de autoriteiten de overlast die wij hadden van het werk aan onder meer de AI en de spoorbrug niet serieus namen. Onze soevereine staat heeft een eigen vlag, een eigen munt en eigen postzegels. Een ludieke actie, maar wel een die leidde tot serieuze aandacht. De problemen zijn nog lang niet allemaal opgelost, maar ze worden tenminste ook niet meer genegeerd."