Nog apathisch van de copieuze kerstellende lag ik futloos op de bank door de eindejaarslijstjes te scrollen tot ik op een of andere space page tegen de lancering van de James Webb aanliep. Deze ruimtetelescoop is net met succes het heelal ingeschoten om op zijn toekomstige werkplek naar sporen van de oerknal te speuren. Anderhalf miljoen kilometer verderop, lieve lezer, én godbetert in staat om meer dan een miljard jaar terug in de tijd te kijken. Over duizelingwekkend terugblikken gesproken. Dit maakt die oh zo belangrijke oudejaarslijstjes tot niets meer dan een witte scheet in de mist. Opgewekt door dit inzicht schoof ik ze meteen door, om bij het indrukwekkende lanceringsfilmpje even te blijven hangen. Die machtig brullende raketmotoren, dat allesverzengende vuur waarmee je aan de zwaartekracht kunt ontsnappen, was dat niet dé manier om van dat al dat onzalige uit wéér een coronajaar af te komen? Hop, verzamelen die bende, de fik erin en door! Met rode konen van geestdrift begon ik alles wat van mij niet mee hoeft naar twintig tweeëntwintig in een denkbeeldige vuurton te mikken. Hup, weg met de thuiszittende bankhangcultuur.
En wat dacht je van die benauwende virusfrustratie? Juistem. Affikken die handel, want van hetzelfde laken een pak. En die uitgesmeerde beren en smoesjes? Idem dito. Ook het remmende de-rek-is-eruit-gevoel vloog er vlot achteraan. Eenmaal op stoom..
