Kastanjekap

Woensdag 29 januari. De avond ervoor had ik de auto al elders neergezet, uit de zone van vallende takken en zware machines.

Het gaf mij een gevoel van medeplichtigheid en goedkeuring. Sinds ik het nieuws had vernomen, bleef ik maar kijken naar die trotse boom die in de zomer onze kamers in het groen zette en kleurde met haar bloesem. De boom die ons schaduw gaf. Steeds bedacht ik me dat ik een foto moest maken ter herinnering, maar ik kon mij er niet toe zetten. Toen de man met zijn zaag eindelijk in zijn bakje hoog in de lucht stond, keek ik gefascineerd toe hoe hij de boom van boven naar beneden stripte met een chirurgische nauwgezetheid. Ik betrapte mij erop dat ik bewondering had hoe zo'n 'kleine man' zo'n machtige klus klaarde. Het begon te schemeren. De gracht was keurig schoongeblazen. Alleen voor ons huis lag nog een stapel in stukken gezaagde stam en takken. De volgende ochtend werd ik in mijn bed door elkaar geschud. Ook aan het huis ging deze gebeurtenis niet onbewogen voorbij. En nu? Wat er in de plaats komt, is welkom, maar roept vragen op. Zal het het prille boompje voldoende beschutting geven? Hoe lang moet ik wachten voor ik vanuit onze slaapkamer het groen kan bewonderen? En wat vinden de vogels ervan?
Gabrie Lantinga