Bon voor Weesper: parkeerschijf valt, niets aan te doen

WEESP - "Zo'n onrecht!" De zaak sleept nu al zeven maanden en Karel Taling kan er nog steeds niet over uit. Hoe iedereen zijn handen aftrekt van een ogenschijnlijk eenvoudig op te lossen misverstand over een bekeuring tijdens een uitvaartdienst.

Op 17 juli bewijzen Karel Taling en vrouw Hanny de laatste eer aan mevrouw Ottenhof. De uitvaartdienst vond plaats in de katholieke kerk aan de Troelstralaan. Karel en Hanny kwamen aan per auto, een nog piekfijne Citroën Diane uit 1967. Ze zagen dat er nog één parkeerplekje vrij was in het gedeelte waar de regels van de blauwe zone van kracht zijn. Karel pakte zijn blauwe parkeerschijf en legde die op het smalle randje van het dashboard, zodat de schijf goed zichtbaar was. De portieren werden dichtgeslagen en het echtpaar wandelde naar de kerk. Toen beiden na het droevige samenzijn terugkeerden bij de auto, wapperde er een bekeuring achter de ruitenwisser van de bordeauxrode oldtimer.

Van het randje
Karel snapte er niks van, maar zodra hij zijn portier opende zag hij wat er loos was: de keurig ingestelde parkeerschijf lag voor de bestuurdersstoel op de grond. "Ik denk dat hij van dat randje gevallen is toen we de deuren dichtsloegen. Tja, daar hebben we op dat moment gewoon niet op gelet." Natuurlijk: geen parkeerschijf betekent een bekeuring. Maar Karel en Hanny Taling hadden wél de parkeerschijf ingesteld, waren op tijd terug en verdienden de bekeuring dus niet, vinden ze zelf.

Stadskantoor
Karel maakte een foto van de parkeerschijf, precies zoals hij die zelf had aangetroffen: op de grond bij de pedalen. Met dat bewijs van correct handelen stapte hij meteen naar het Stadskantoor (want parkeercontrole is een zaak van de gemeente). Karel legde de situatie uit, toonde de foto van de gevallen parkeerschijf en vroeg of het op basis van dit alles mogelijk was de bekeuring niet verder in behandeling te nemen. "Het is nog geen uur geleden gebeurd", zei de 83-jarige Weesper erbij. Aan dat verzoek kon men aan de balie echter niet voldoen. In plaats daarvan kreeg Karel het geruststellende advies om de bekeuring af te wachten en er dan beroep tegen aan te tekenen. Zo gezegd, zo gedaan. Zodra de bekeuring à 99 euro in Huize Taling op de mat plofte (een maand na dato), ging er per kerende post een bezwaar de deur uit, ondersteund met de foto van de parkeerschijf, de rouwkaart en zelfs het boekje dat bij de uitvaartdienst was verstrekt. Zestien weken later, bijna kerst, ontving Taling een afwijzing op zijn bezwaar. Hij moest betalen.

Burgemeester
Karel was inmiddels boos en stapte opnieuw naar de gemeente. Er was alom begrip, maar een medewerker berichtte dat de gemeente er niets meer aan kon doen. Karel was nu furieus en eiste een gesprek met de burgemeester. Dat gesprek vond deze maand plaats, maar Karel kwam geen steek verder. "De burgemeester zei dat hij er ook niks meer aan kan doen. Want ja, het lag nu al bij justitie. Dat is toch belachelijk! Ik stond direct na die uitvaartdienst op het Stadskantoor met een logische verklaring over dat deze bon een misverstand was. Vervolgens wachtte ik op hún advies de bon af. Toen ging ik een traject in van zestien weken en dan zegt de burgemeester: ja, nu kan ik er niets meer aan doen. Dat is dan toch een fout van de gemeente...?! Het is zo'n onrecht. Ik ben mijn vertrouwen in de gemeente kwijt."

En die bon? "Die heb ik meteen verscheurd. Uit nijd. Maar ik heb hem betaald. Anders wordt het alleen maar duurder. Ik ga voor die 99 euro toch geen advocaat inhuren? Weet je wat het is: ze tonen allemaal begrip, maar ze maken zich er allemaal met een jantje-van-leiden vanaf. En nu is het: sorry meneer Taling, ik kan er helaas niets meer aan doen."