Als een onbekende aanbelt met een zielig verhaal, doe je dan open?
Als een onbekende aanbelt met een zielig verhaal, doe je dan open? Foto: Marieke van Veen

Weespse na babbeltruc: 'Ik voel me zó dom. Hoe kon ik hier intrappen?'

Politie

WEESP - Wil Mulder (80) vindt het moeilijk om haar verhaal te vertellen: de Weespse trapte in een slinkse babbeltruc. Maar het algemeen belang wint het van de schaamte: "Ik wil dat mensen weten hoe zo'n babbeltruc in zijn werk gaat. Je probeert iemand te helpen, maar ondertussen word je gewoon beroofd."

Op dinsdag 13 maart doet Wil 's middags een dutje op de bank in haar aanleunwoning aan de Doctor A. Kuyperlaan. Rond 13.30 schrikt ze wakker van de huistelefoon. Er staat een man beneden in de hal die de Weespse via de intercom vertelt dat hij in de problemen zit en haar hulp nodig heeft. Ze laat hem naar boven komen. Hij vertelde dat hij per ongeluk een belangrijke brief in mijn brievenbus had gegooid. Hij wilde die graag terug zodat hij hem alsnog in de juiste bus kon doen. Hij wilde een pen lenen en vroeg of ik met hem mee naar de hal wilde gaan om de brief voor hem te pakken."

Geen argwaan
Ze voelde geen argwaan. "Als het kan moet je een ander helpen, vind ik. Maar dat veranderde toen ik mijn brievenbus opendeed en er helemaal niks in zat. Op dat moment besefte ik dat hij gelogen had en waarschijnlijk kwaad in de zin had. Ik griste mijn pen uit zijn handen en ging snel terug naar boven. Alles was nog zoals het was. Ik was opgelucht, waarschijnlijk had ik hem op tijd doorgehad. Wel vond ik het raar dat de toiletdeur openstond, die trek ik altijd achter me dicht. Idem voor de berging. Toen ging de deurbel. Het was de buurvrouw met een telefoon in haar hand: de politie wilde me spreken."

Een aardige agent, maar er bleek wat anders
Dat bleek al vreemd, want ze had de politie nog niet gebeld. "Nee. Een aardige agent vertelde dat ze iemand hadden opgepakt die probeerde te pinnen met mijn pinpas. Of ik die soms kwijt was? Ik ben natuurlijk meteen gaan kijken, hij zat inderdaad niet meer in mijn portemonnee. De meneer zei toen dat hij me kon doorverbinden met de bank, zodat ik de pas direct kon blokkeren. Nou, dat wilde ik natuurlijk graag. Nadat ze mijn pincode hadden gecheckt, was alles in orde, zei de agent. Hij wilde weten of ik genoeg contant geld in huis had om boodschappen te doen. Ook adviseerde hij me om geen familie te waarschuwen voor het geval de dieven mijn huis in de gaten hielden. In eerste instantie heb ik daarom niemand iets verteld, tot het me op een gegeven moment te veel werd en ik toch mijn dochters belde. Die kwamen meteen en na een telefoontje naar de bank bleek hoe de vork in de steel zat. Mijn rekening was geplunderd. Als ik dit nu vertel, voel ik me zo dom. Hoe kon ik hier nou toch intrappen?"

Lees verder in de digitale editie

Afbeelding

Mis niks, lees alles!

Wil je ons steunen en al onze artikelen lezen?
Kies hier je abonnement.

Uit de krant