'In Weesp vinden we eindelijk die toekomst voor onze kinderen'

WEESP – Het is precies een jaar geleden dat Yaser Kayali, vier jaar na zijn vlucht uit Syrië, arriveerde in Weesp. Vanaf dat moment kon hij weer bouwen aan een toekomst. Voor zichzelf en voor zijn vrouw Dima en hun drie kinderen Zatalnour, Ghiath en Omar, die zich in augustus 2016 bij hem voegden. Yaser is vastbesloten van hun leven in Weesp een succes te maken. Sinds lange tijd voelen ze zich veilig en welkom: "In Weesp mogen we zijn wie we zijn."

Yasser Kayali (43) pakt alle kansen die hij krijgt of creëert ze zelf. Dat is de reden waarom hij zich als vrijwilliger meldde bij de Werkgroep Oud Papier van de Grote Kerk en rijdt hij op de ophaaldagen met de groep van oude Weespers mee op de wagen. Als one of the guys. Om dezelfde reden doet hij als vrijwilliger hand-en-spandiensten bij Theater City of Wesopa. Waar een extra paar handen nodig is, daar is Yaser. Samen met andere vrijwilligers bouwde hij mee aan de renovatie van de bovenfoyer. Een prachtklus met om verschillende redenen veel voldoening. Yaser: "Door als vrijwilliger actief te zijn voel ik me nuttig, leer ik Nederlands praten en misschien nog wel belangrijker: ik leer de cultuur kennen, de manier van met elkaar omgaan en de onderlinge grapjes. Dat vind ik fijn, het gevoel van erbij te horen. Te delen in de mooie momenten, maar ook in de verdrietige. Ze hebben mij opgenomen in hun groep. Dat maakt mij mens. Ik zie mijn inzet als vrijwilliger ook als een manier om wat terug te doen voor al die mensen in Weesp die ons helpen. Op school, in de buurt, met inburgering en met zo veel kleine dingen. Ze willen ons leren kennen. En wij hen."

Gevulde koeken
In de stationsbuurt zwaait de deur open: "Kom binnen, welkom." Een uitnodigend handgebaar, een warme lach. Speelgoed in de gang, een schaaltje met een moorkop en gevulde koeken op tafel. Wil je thee? Dima verontschuldigt zich: ze moet even de kinderen ophalen van school. Een kwartier later komen een stralende Omar (5) en Ghiath (9) binnenrennen. Fruit en limonade, en weg zijn ze weer. Naar buiten om te spelen met hun vriendjes. Zus Zatalnour (10) toont haar schetsblok met prachtige tekeningen voordat ze naar haar kamer verdwijnt. In het Nederlands, aangevuld met Engels en met steun van elkaar, vertellen Yaser en Dima hun verhaal.

Schuilen
Wanneer verlaat je huis en haard en besluit je om weg te gaan uit je land? De ogen van Yaser en Dima spreken boekdelen. Het was een optelsom. Ze woonden midden in Aleppo en in 2012 was de oorlog dagelijks om hen heen. Er was onvoldoende voedsel en vooral hun jongste zoon Omar, toen nog maar tien maanden, had zichtbaar last van de tekorten. De lange dagen waarin ze zich in de gang schuil hielden voor het oorlogsgeweld vergden hun tol. Wanneer wordt een oorlog definitief te veel? Yaser: "We verloren de hoop dat het geweld snel zou stoppen. Omdat het vliegveld nog open was, konden we per vliegtuig naar Egypte. Daar hebben we een jaar gewoond, maar omdat de sfeer - vluchtelingen zijn er niet echt welkom - met de dag grimmiger werd, trokken we weer verder."

De weg leidde naar Turkije. Yaser en Dima meldden zich aan bij de Danish Refugee Council en mochten aan het werk. Yaser: "Met verschillende projecten ondersteunt deze organisatie vluchtelingen in de kampen langs de Turks-Syrische grens, maar worden ook de vele Syriërs geholpen die in Turkse dorpen en steden een nieuw leven proberen op te bouwen. Ik heb eerst meegewerkt aan een voedselproject en daarna in een 'livelihood'-programma technische trainingen gegeven. Hiermee geef je mensen een basis waarmee zij werk kunnen vinden. Dima stortte zich op de educatie van vluchtelingenkinderen - zij worden niet op Turkse scholen toegelaten - om hun kans op een betere toekomst te vergroten. Het was fijn om wat te kunnen betekenen voor al die mensen die op de vlucht zijn."

Bootvluchteling
Vanwege de onzekerheid, de onveiligheid en het ontbreken van educatie voor hun kinderen zagen Yaser en Dima ook hier geen toekomst voor hun gezin. En zo werd Yaser een bootvluchteling en kwam hij, na twee mislukte pogingen en vele angstige uren in een wankel bootje, aan in Mytilini op het Griekse eiland Lesbos. Hij volgde het traject dat zo veel Syrische vluchtelingen voor hem gingen en na een gevaarlijke reis per trein, per auto en te voet, arriveerde Yaser op 24 augustus 2015 in Ter Apel. Verschillende azc's volgden. Yaser: "Het is zwaar om zonder je gezin in het onbekende te zitten en niets te kunnen doen. Toch denk ik er in dankbaarheid aan terug: je was veilig. Als statushouder kwam ik in april 2016 aan in Weesp. Hoe gelukkig was ik toen mijn gezin ook mocht komen. Eindelijk waren we weer bij elkaar."

Moslima
Ooit hopen Yaser en Dima hun oude beroepen – hij als elektronicus en zij als psychologe – in Nederland uit te kunnen voeren. Een lange weg ligt voor hen: eerst de inburgering, dan het laten aansluiten van hun opleiding aan Nederlandse eisen. Dima (34) lonkt naar een master in de psychologie: "Dan kan ik verder. Maar eerst wil ik dat het goed gaat met mijn kinderen. Ze krijgen hier zo veel kansen op de Van der Muelen-Vastwijckschool met de extra les in de schakelklas. Zatalnour krijgt extra tekenles omdat ze haar talent hebben ontdekt. Kinderen mogen zich hier ontplooien. Ik ben er zo gelukkig mee. Ook hoe ik als moslima geaccepteerd wordt. Op geen enkele manier voel ik me een outsider, ook niet als ik mijn hoofd bedek. Van familie elders heb ik gehoord dat dat niet altijd vanzelfsprekend is, maar in Weesp mag ik zijn wie ik ben."