100 jaar jong: 'Hard werken en zo nu en dan een borreltje'
WEESP - Op z'n 59ste werd Teus Vos afgekeurd: een kapotte knie. En dat voor iemand die altijd graag bezig was. Na een paar jaar thuis zitten, was hij het helemaal zat. Terwijl zijn leeftijdsgenoten met pensioen gingen, ging hij juist weer aan de bak. Tot hij 88 werd en geen auto meer wilde rijden. Het harde werken heeft hem geen windeieren gelegd: gisteren vierde de Weesper zijn honderdste verjaardag. Samen met zijn grote familie dronk hij een welverdiende borrel op deze mijlpaal.
door Marieke van Veen
Een jaar geleden woonde Teus Vos nog zelfstandig in De Wintertuin: "Op mijn 97ste heb ik nog een oplichter eruit gebonjourd. Twee jongens probeerden binnen te komen: de een moest dringend wat water drinken. Ik vertrouwde dat natuurlijk voor geen meter. Ik heb die ene bij zijn nekvel gegrepen en op straat gezet. Ik heb nog twee jaar last gehad van mijn arm, maar het was het waard."
Zoon Jan Vos en diens vrouw Nel horen het glimlachend aan. Hun (schoon)vader zit vol verhalen. Wat wil je na honderd jaar levenservaring. En Teus is nog helder genoeg om de ene na de andere anekdote uit zijn mouw te schudden. Vooral over zijn werkzame leven valt genoeg te vertellen, Teus heeft behoorlijk wat baantjes versleten. "Als ik het ergens zat was of elders meer kon verdienen was ik weg. Dat ging zo in die tijd."
Zo is Teus slager geweest - maar dat verdiende te weinig. Reed hij op een vrachtwagen - maar toen werd het oorlog en hij wilde niet werken voor de Duitsers. Toen kwam de kolenhandel en weer daarna werd hij melkwagenchauffeur en rijinstructeur ineen: "Ik gaf jongens rijles in de melkwagen. Daar werd toen helemaal niet moeilijk over gedaan en mijn baas vond het prima dat ik die melkwagen daarvoor gebruikte. Ik heb zelf altijd goed kunnen rijden en had als jonge knul dan ook al snel mijn rijbewijs."
Op z'n 88ste zat hij voor het laatst achter het stuur. "Ik bracht op vrijwillige basis onderdelen rond voor Mafait, drie dagen in de week. Maar toen ik in korte tijd twee keer betrokken was bij een aanrijding - buiten mijn schuld - was de lol eraf. Toen ben ik gestopt met werken en heb ik mijn rijbewijs ingeleverd."
Teus groeide op in Driemond, met zeven (half)broers en een halfzus. Zijn moeder was eerder getrouwd geweest met zijn oom. Toen haar man overleed trouwde ze met diens broer en samen kregen zij ook nog kinderen, waaronder Teus. Zijn zus en veel van zijn broers zijn ook vrij oud geworden: "De een ver in de tachtig, de ander ver in de negentig. Het zit blijkbaar in de genen." Zoon Jan wrijft zich in zijn handen: "Dat belooft nog wat." Dan serieuzer: "Ik slik nu al meer medicijnen dan mijn ouweheer in zijn lange leven heeft geslikt. Als ik eind zeventig ben en ik heb dan nog dezelfde gezondheid als mijn vader, dan knijp ik mijn handjes dicht."
Op zijn 97ste gooide Teus Vos nog een inbreker zijn huis uit
Schoondochter Nel: "Pa at altijd groenten uit zijn eigen moestuin en ook vlees slachtte hij het liefst zelf. Van wat er op hun bord lag, wisten ze altijd precies waar het vandaan kwam. Nu is dat weer de trend, maar voor mijn schoonvader was dat toen al heel normaal." De honderdjarige denkt zelf dat ook het harde werken een rol speelt in het bereiken van zijn hoge leeftijd. "Ik heb nooit stilgezeten, was altijd actief. Door bezig te blijven, blijf je jong. Verder ben ik nooit zo heel erg met mijn gezondheid bezig geweest. Ik drink bijvoorbeeld graag een borreltje en heb zelfs tot mijn tachtigste sigaren gerookt."
Toen de oorlog uitbrak werkte Teus als vrachtwagenchauffeur voor een zand- en grindhandelaar. "Maar toen namen de Duitsers de vrachtwagens in beslag en ik was niet van plan voor de Duitsers te werken." Daar dacht de vijand echter anders over. Teus werd gedwongen te werk gesteld in Duitsland. "Ik heb uiteindelijk terug naar Nederland kunnen vluchten met hulp van een Duitse SS'er. Ze waren niet allemaal slecht."
De oorlog bracht Teus ook andere dingen: een huwelijk en een gezin. In 1944 trouwde hij met Ger Kruijswijk, eveneens uit Driemond. Ze betrokken een woning aan het Gein en kregen samen vier kinderen. Hun derde kind, een jongetje, verongelukte op jonge leeftijd. "Gelukkig kregen we jaren later nog een vierde kind, een meisje nog wel. Wat een vreugde na al dat verdriet." In hun 57ste huwelijksjaar in 1999 kwam Gerritje op 77-jarige leeftijd te overlijden. Teus verhuisde verruilde het Gein voor Weesp. Hij woont nu sinds ruim een jaar in Oversingel. Hij heeft veel aanloop en brengt als het even kan verjaardagen en feestdagen bij zijn familie door.
De familie is gek op de 100-jarige pater familias. Zijn verjaardagen worden niet zelden groots gevierd en ook wat cadeaus betreft wordt er graag flink uitgepakt. Zo kreeg Teus op zijn 95ste verjaardag een helikoptervlucht cadeau en op zijn 97ste verjaardag werd hij verrast met een ballonvaart. Daar denkt hij met veel plezier aan terug: "Die dingen wilde ik altijd al eens doen. Parachutespringen stond ook op dat lijstje, maar dat gaat er niet meer van komen denk ik." Ook zijn honderdste verjaardag was weer een feestje: hapjes, drankjes en als afsluiter een gezamenlijke maaltijd in de vorm van een stamppottenbuffet.
De jarige houdt van terugblikken, maar vooruitkijken doet hij ook nog. Er zijn al voorzichtige plannen voor een korte zomervakantie naar Zeeland, in een pension waar hij graag komt. Daarbij vertrekt een kleindochter voor een paar maanden naar het buitenland en die wil hij nog wel terugzien. Kortom: Teus heeft nog helemaal geen tijd om er tussenuit te knijpen. En daar zijn zijn drie kinderen en ruim twintig klein- en achterkleinkinderen maar wat blij mee.
