Aan het water
We wilden 'een huis aan het water' en het liefst in de buurt van Amsterdam. Meer wisten we nog niet, toen mijn vrouw Daniëlle en ik een huis zochten einde 2011. "Ik vind de Vecht zo mooi", zei Daniëlle toen we op Funda aan het zoeken waren. Die zin was het begin van het einde natuurlijk.
We kwamen uit Broek in Waterland: een pittoresk dorpje boven Amsterdam, een soort Ot en Sien openluchtmuseum. Prachtig hoor, maar ik had steeds het idee dat ik een toegangsbewijs moest kopen om in mijn eigen houten, Noord-Hollandse huisje te mogen rondkijken. Zodra de gemeente bepaalt welke kleuren je je hout moet schilderen om het Ot-en-Siengehalte te behouden, vind ik dat het tijd is om te verhuizen. Dus wij zochten een huis aan de Vecht. Ik was wel eens langs Weesp gekomen met de trein, maar vanaf het spoor zie je maar een glimp van dit mooie stadje.
Het is uiteindelijk tussen twee huizen gegaan: het huis waar we nu wonen en het huis met het torentje, precies, het huis van de voormalige burgemeester. Maar we waren direct verliefd op het huis waar we nu wonen. Zodra we de woonkeuken binnenkwamen die uitkijkt op het water, wisten we het. En toen we het stadje in liepen, wisten we het nog meer. We hebben de dag dat we besloten om in Weesp te gaan wonen direct een rondje Weesp voor beginners gedaan. Een ijsje bij Nelis, een terrasje aan het water, slenteren in de Slijkstraat en even de brug over richting de Ossenmarkt en de Theetuin. Het rondje dat je iedere Japanner die uit een bus stapt met zo'n grote fotocamera aan zou moeten raden als hij vraagt waar hij heen moet.
We voelden ons direct thuis in Weesp. Het enige dat we misten was een jeugdtheaterschool en wat meer cabaret op het podium, maar daar hebben we zelf maar iets voor opgebouwd op de Herengracht nummer 39. Weesp is mijn thuis geworden in korte tijd. Daarom heb ik slecht nieuws, lieve lezer: ik ga hier nooit meer weg.