Route
Als ik onrustig ben of ergens goed over na moet denken, fiets ik een rondje 's Gravelandseweg. Het is niet een heel groot rondje, een klein half uur, maar net genoeg om even uit te waaien. Aan het einde is óf mijn hoofd leeg, óf ik weet het antwoord op een lastige vraag. Bovendien, het is ook nog eens een heel mooi stukje Weesp en nooit hetzelfde. Op een zomeravond liggen de woonboten rustig na te gloeien tegen een pastelroze lucht, op een winderige dag klotst het water met grote kracht tegen de kant en soms, als je 's ochtends komt, liggen de weilanden onder een dikke laag mist. Mooi en magisch.
Vandaag is het warm en broeierig. Mijn zadel plakt. Ik ben op het verste punt van huis. In de verte ligt Weesp te wachten. Enkele snelle wielrenners halen me in. Twee meisjes brengen hun paarden terug naar de stal. Een tractor komt me tegemoet en een aantal fietsers glijdt langs mij heen over het asfalt. Allemaal mensen op weg. Waar gaan ze heen, vraag ik mij ineens af. Zijn ze bijna thuis of moeten ze nog een heel stuk? Fietsen ze hetzelfde rondje als ik? Welke verhalen zitten er achter de gezichten? De vragen komen automatisch, ik kan er niets aan doen. Het zal wel beroepsdeformatie zijn. Of misschien heb ik mijn beroep wel gekozen vanwege deze 'afwijking', altijd benieuwd naar de weg die iemand gaat.
Aan het einde van het rondje gaat de Vechtbrug net voor mijn neus open. Geïrriteerd trap ik op de rem. Nu moet ik natuurlijk eindeloos wachten. Terwijl ik voor de slagboom sta, kijk ik naar alle vakantiebootjes. Ze kruisen mijn weg en ik kruis die van hen. Ik zwaai naar de ontspannen gezichten, voel hoe ik zelf langzaam ontspan en vind het bijna jammer wanneer de slagboom weer optrekt. Ik weet niet zo heel veel, maar misschien dit: dat de weg die we gaan een beetje is als de 's Gravelandseweg. Nooit hetzelfde, maar altijd anders. Niet recht, maar slingerend. En af en toe staat er een brug open, zodat we voor heel even elkaar kunnen kruisen.