WEESP - "Man, ik ben op van de zenuwen. Dit is toch niet normaal?", zegt ze geëmotioneerd. Mevrouw Bruins woont in een van de nieuwe appartementen aan de Papelaan, maar alles behalve naar tevredenheid. Ze kan zonder hulp haar nieuwe huis niet in, zegt ze.
Mevrouw zit boos voor de deur met een kartonnen bord. Wat is het probleem? Ze zit in een elektrische rolstoel en kan met moeite via de benedendeur het appartementencomplex in. Ze moet even zien op te staan om de deur te openen. Op zich geen probleem, maar voordat ze weer in haar stoel zit en die in gang heeft gezet, gaat de deur alweer dicht. "Ik durf mijn huis niet meer uit, bang dat ik er niet meer in kom. Via de achterdeur is ook al geen optie", zegt ze ten einde raad. Want bij haar buren heeft ze het ook op de een of andere manier verbruid. Terwijl we haar interviewen krijgt ze mot met een van de buren.
Bruins krijgt, zo vertelt ze, moeilijk contact met Ymere. De communicatie verloopt niet optimaal, zullen we maar zeggen. "Dat komt ook: ik ben hartstikke doof", zo voert de Weespse als een van de oorzaken aan. Maar doof of niet, het werd haar duidelijk dat Ymere niet meteen iets aan die deur kan of wil doen. En dat pikt mevrouw dan weer niet. "Ik heb ze tot dinsdag de tijd gegeven", zei ze voor het weekeind. "Is het dan niet voor elkaar, dan ga ik de hele dag buiten op straat zitten met een protestbord. Ik moet toch mijn huis in kunnen? Ik krijg ondertussen van de dokter kalmeringspillen."
Vijf werkdagen
En dus troffen we mevrouw zo aan. Ymere laat in een eerste reactie weten dat ze nog binnen vijf werkdagen iemand proberen langs te sturen die naar het slot gaat kijken. "Hopelijk wordt het snel opgelost, want met dit gedrag zet ze het hele flatblok in een kwaad daglicht", zegt een buurtbewoner.