'Je moet kritisch blijven in hoe ver je gaat met diagnostiek'
WEESP - Omgevlogen zijn die 25 jaar, zo constateerde dierenarts Hans Terwee vorige week dinsdag. Op 1 september 1990 begon hij in twee dierenartspraktijken in Weesp en Muiden: Dierenkliniek Het Groote Plein en Dierenartsenpraktijk Muiden. Het verschil tussen die twee? In de kliniek vinden ook operaties plaats, in de dierenartspraktijk niet.
door Ruth van kessel
Verder is het hetzelfde team van dierenartsen en assistenten dat dagelijks tussen de twee praktijken heen en weer pendelt. "Gek genoeg lijkt het dat we het toen drukker hadden dan nu en meer dieren zagen per praktijk", zo mijmert Hans Terwee tijdens het gesprek. "Maar of ik daar gelijk in heb? De dierengeneeskunde is wel erg veranderd."
Waarin zit die verandering?
"De grootste ontwikkeling is de groei aan mogelijkheden die je per patiënt hebt om te diagnosticeren. Bloedonderzoek, echo's, röntgen, dat was er vroeger allemaal niet. Je gaat veel meer de diepte in bij een klacht, daarom is het per patiënt veel intensiever geworden. Dat is ook de reden waarom we nu alleen nog op afspraak werken en niet meer met open spreekuren. We nemen nu de tijd die nodig is en werken niet meer op tegen een wachtkamer met blaffende honden. Dat is niet meer te doen."
Vindt u het een goede ontwikkeling?
"Dat de mogelijkheden om een juiste diagnose te kunnen stellen zijn toegenomen vind ik een goede zaak en dat is ook elke keer weer een fantastische uitdaging. Maar ik vind dat je kritisch moet blijven of je al die diagnostiek wel moet inzetten, zeker als de diagnose niet tot een andere behandeling leidt. Dan ben je onnodig het dier aan het belasten, afgezien van de kosten. Soms moet je baasjes tegen zichzelf beschermen: je kunt immers van een oude kat geen jonge maken. Aan de andere kant zijn de therapiemogelijkheden ook toegenomen en kun je als dierenarts meer doen."
Zijn de baasjes ook veranderd?
"Veel mensen beschouwen hun huisdier als hun kindje, dat is niet veranderd. Wel zijn baasjes door internet veel beter geïnformeerd en komen ze beslagen ten ijs op het spreekuur. Als dierenarts werk je zo op deze manier meer samen met de diereneigenaars, dat vind ik wel een gezonde ontwikkeling. Zolang baasjes maar blijven onthouden dat hun kat of hond onder aan de roedel staat en je ze als zodanig moet behandelen. Je moet er geen kinderen van maken, maar ze consequent benaderen en positief belonen. Dan beleef je het meeste plezier aan je dier, nog steeds."
'Soms moet je baasjes tegen zichzelf beschermen'
Maar toch een dierengedragwinkel aan de praktijk toegevoegd?
"De dierengedragwinkel is een initiatief van onze José Dieker, die daar speciaal een opleiding voor heeft gevolgd en jarenlange ervaring heeft. Zij richt zich vooral op ongewenst gedrag van katten zoals plassen in huis en komt bij mensen thuis om gerichte adviezen te kunnen geven. Ook geeft zij voorlichting over dierengedrag aan mensen die voor het eerst een huisdier hebben en benadrukt zij het belang van goede socialisatie. Het is een service die we bieden, het is niet omdat de dieren zich anders gedragen dan vroeger."
Hoe komt u aan uw liefde voor dieren?
"Dat vraag ik me al jaren af. Ik ben opgegroeid in Amsterdam en zat altijd met mijn neus in boeken over dieren en als het even kon ging ik naar Artis. Geen idee waarom. Toen we thuis zelf een hond en later een kat kregen, werd het alleen maar erger en schreef ik me op mijn 17de in voor de opleiding diergeneeskunde. Ik werd ingeloot, anders was ik misschien wel bosbouwer geworden. Dat leek me toen ook een leuke studie."
Hoe komt het dat het vak u zo past?
"Dat brengt me terug naar het begin van dit gesprek. Het vak is heel praktisch: de diagnostiek is een puzzel die steeds interessanter wordt en de behandeling is knutselen. Zeker als er operaties aan te pas komen. Dat is de link met vroeger, toen knutselde ik als kind van Lego ook al van alles in elkaar. Ik ben een doener en los graag dingen op, dat maakt dit vak zo boeiend. Ook nog na 25 jaar."