Waaien
Gisteren tuurde ik uit het raam naar de Vecht en wist ik het: het wordt herfst. Ik weet altijd wanneer het herfst wordt omdat onze lantaarntjes dan uit de boom waaien. De hele zomer heb ik solarlantaarns in de bomen in de tuin hangen voor de lange zomeravonden. Mijn dochter noemt ze 'de Eftelingbomen' als ik ze weer druk optuig in de lente. En gisteren waaiden er drie met een rotgang de boom uit, waarvan eentje de Vecht in die ik nooit meer terug zal vinden. Dan weet je dat het herfst wordt in Weesp: zodra er iets de Vecht inwaait. Hetzij een lantaarntje, hetzij een tuinset, hetzij je schoonmoeder of een klein hondje: wat ik al niet voorbij heb zien waaien die mooie rivier in.
Het is dat Nelis openblijft, het is dat er zo nu en dan nog een dapper bootje voorbijvaart, het is dat er gewoon markt is in weer en wind, maar anders was de overgang me toch echt te gortig geworden. Weesp is zo fijn in de zomermaanden. De jongeren die zwemmen op de Groene Punt, de bootjes, de gezelligheid in de Slijkstraat en het Sluis-en-bruggenfeest en laatst de triatlon: zomerse reuring. En nu waaien er dingen voorbij en gaat het donkerder worden.
Wat ik wél altijd fijn vind aan de herfst is dat ik het gure weer veel meer het weertype vindt voor het theater. In de zomer hebben wij geen voorstellingen in ons Theaterpand en nu weer volop. En zo hoort het ook vind ik: mensen moeten diep in hun kraag verscholen binnenkomen vanuit de kou en het donker in de warmte van de foyer en het theater.
Ik ben een ouderwets meisje als het gaat om de seizoenen. Ik heb gisteren mijn zomerse solarlampjes voorbij zien waaien, dus het is tijd om de kerstverlichting zo snel mogelijk in die boom te hangen. Als de pepernoten nu al in de winkel liggen, vind ik dat we ook aan de kerstlampjes mogen. Dan kan ik me bijna gaan verheugen op de herfst en de winter.