Onveilig
Wat als Weesp niet meer veilig zou zijn? Wat als 's nachts het geluid van vliegtuigen je wakker zou houden? Wat als er op een dag bommen zouden vallen? Wat als 's ochtends een deel van de buurt er niet meer zou zijn? Wat als de winkels leegraken, het riool het niet meer doet? Wat als familie plotseling verdwijnt of vrienden worden opgepakt? Wat als je niet meer normaal over straat kunt, zonder te vrezen voor je leven.
Het woord 'oorlog' kende ik alleen uit boeken en van het nieuws. Maar nu de mensen van 'ver weg' binnenstromen - en met hen hun dromen, verlangens, zorgen, verdriet en pijn - krijgen oorlog en wanhoop een gezicht.
En vandaag stel ik een vraag aan mijzelf: Wat als het omgekeerd was? Wat als ik bijvoorbeeld iets zou hebben gezegd waardoor mijn leven niet meer zeker is? Wat als ik zou moeten vluchten?
Het is iets dat zo ver van mij afstaat dat het haast onvoorstelbaar wordt. Het is bijna niet voor te stellen vanuit een warm huis in de mooie, veilige stad Weesp, hoe het zou zijn om te moeten gaan lopen. Kilometers, eindeloos. Hoe het zou zijn te moeten wachten. Op een plek in de achterbak van een bus, op elkaar gepropt. Hoe het zou zijn op zee. Het eindeloze en gevaarlijke water, de kou en de paniek.
Er is een ding dat ik zeker weet. Als ik dan aan zou komen, daar aan de rand van de veiligheid, aan de kust van een mogelijk nieuw thuis, dan zou ik een arm om me heen willen. En iemand die even bij me zou komen zitten, een lied neuriet dat kalmeert en in mijn oor fluistert: je bent veilig.
Ik hoef niet te vluchten. Voor nu zijn de kaarten anders geschud. Maar áls er mensen komen, van dichtbij of veraf, met paniek en honger in hun ogen en lichaam, dan hoop ik dat ik voor iemand voor een moment een thuis zal kunnen zijn.
Wat als Weesp niet meer veilig zou zijn?