'Ik voel me soms alleen, al zou dat eigenlijk niet hoeven'
WEESP - Vanwege de Week tegen Eenzaamheid namen De Zonnebloem en de Riki Stichting donderdag een groep ouderen uit Weesp en omgeving mee uit eten. De organisatie wilde mensen die zich wel eens eenzaam of alleen voelen met elkaar in contact brengen.
door Marieke van Veen
Een van de genodigden was mevrouw Van Bruggen (87) uit De Wintertuin. Ondanks dat eenzaamheid nog steeds een taboe is, durft zij hardop toe te geven dat zij zich soms alleen voelt, zeker sinds het overlijden van haar man.
Niemand lastigvallen
Om daar meteen aan toe te voegen: "Maar ik hóéf niet alleen te zijn. Ik woon sinds een jaar in De Wintertuin en zou zo naar beneden kunnen lopen voor een potje rummikub. Of ik zou een van mijn dochters kunnen bellen." Waarom doet ze dat dan niet? "Ik wil anderen hier niet mee lastigvallen. Ouder worden valt niet mee. Je kunt steeds minder en mensen om je heen vallen weg. Maar daar doe je niets aan, je moet doorgaan. Iedereen krijgt hiermee te maken."
Te zwaar
Mevrouw Van Bruggen heeft jaren voor haar man gezorgd, die aan hartfalen en deliria leed. Het echtpaar woonde toen nog in Muiden. "Ook al ging mijn man steeds vaker naar de dagopvang, het werd gewoon te zwaar. Uiteindelijk kon hij in Oversingel terecht. Om dichtbij te zijn, ben ik toen naar De Wintertuin verhuisd. Daar heb ik het in het begin verschrikkelijk moeilijk mee gehad. Ik droomde elke nacht van Muiden."
Klein wereldje
Nog geen jaar na haar verhuizing overleed haar man. Waarom is ze niet teruggegaan naar Muiden? "Ik ben inmiddels 87, dan verhuis je niet zo makkelijk meer." Daar komt bij dat de eenzame gevoelens die ze soms heeft voor een groot deel veroorzaakt worden door lichamelijke gebreken die ouderdom nu eenmaal met zich meebrengt: "Ik zie steeds slechter, ik hoor steeds slechter, ik ben steeds sneller moe. Daardoor wordt je wereldje letterlijk steeds een beetje kleiner."
Niet zielig
Mevrouw Van Bruggen wil benadrukken dat ze niet zielig is: "Dat zou ook niet eerlijk zijn tegenover mijn kinderen. Mijn dochters hebben een heel druk leven. Eens per week komen ze op de koffie. Dan nemen ze hun kleinkinderen mee, daar geniet ik heel erg van. Verder ga ik elke dag een frisse neus halen en doe ik gezellige dingen met Het Rode Kruis: ik zit heus niet de hele dag alleen. Maar soms mis ik iemand om mee te praten. Dan is het hier in huis wel heel erg stil."
De oudere dame maakt zich ook zorgen over hoe het moet als haar iets overkomt nu ze alleen woont. "Wat als ik 's nachts een keer val? Ik heb wel een alarmknop aan de muur, maar daar kan ik natuurlijk niet bij als ik op de grond lig. Laatst was een buurvrouw gevallen. Ik heb toen 's nachts wel getik gehoord, maar wist niet wat het was. Gelukkig hebben de onderburen wel ingegrepen."