Scheidingsstation
De stort in Weesp is een fascinerende plek. Nou ja 'stort', ik moet eigenlijk zeggen: scheidingsstation. En misschien is dat ook wel een beter woord. Je bent er, net zoals op een station, maar heel even. Ik houd wel van dat soort plekken. Ik zou er uren kunnen doorbrengen, gewoon kijkend naar wie er langskomt en met wat voor spullen. Want mensenlief, wat hebben we toch veel spullen! Maar dat is natuurlijk nou juist niet de bedoeling. Met duidelijke letters staat er op de borden waar je wat moet gooien in de grote groene bakken, en daarna mag je weer weg.
Wanneer we arriveren, miezert het een beetje. Mensen lopen ietwat haastig om niet al te nat te worden. Het voelt een beetje troosteloos, maar dat ligt niet zozeer aan de plek of aan de regen, maar aan het feit dat ik afscheid moet nemen van mijn geliefde bovenlader. Mijn wasmachine is namelijk niet meer te redden. Hij gaat ook niet naar de kringloop, maar echt weg. Dat doet pijn, want het is nog een erfstuk, hoe vreemd dat ook mag klinken bij een wasmachine.
Ik kreeg hem toen mijn oma een hele tijd geleden definitief vanuit haar eigen woning naar een verpleeghuis ging. Oma zelf is anderhalf jaar geleden overleden. De wasmachine deed me aan haar denken. In gedachten zag ik voor me hoe ze, in haar nog redelijk fitte jaren, op haar tenen moest staan om haar was er uit te halen. En elke keer als ik het antieke ding gebruikte, voelde het alsof ik haar in ere hield. Heel even overwoog ik de machine in huis te houden. Gewoon als een soort relikwie in de woonkamer, een apart bijzettafeltje zal ik maar zeggen. Uiteindelijk dacht ik: nee, misschien gaat dat toch te ver. Dus heb ik maar een fotootje gemaakt.
Terwijl de bovenlader wordt neergezet in de container neem ik afscheid. Misschien heet het daarom ook wel scheidingsstation. Je scheidt niet alleen de spullen zelf, maar ook jezelf van de spullen. Dag bovenlader, dag lieve wijze oma! Ik neem jullie mee in mijn hart.