Duizend angsten, duizend dromen
Ik heb een teambespreking over veranderingen in de kerk. Met een coach. Na de waarschuwing dat élk model een versimpeling van de werkelijkheid is, legt de coach uit dat mensen bij veranderingen door een aantal fases gaan die vergelijkbaar zijn met de stadia van jonge kinderen. Een peuter gaat op onderzoek uit: wat kan ik hiermee, wat kan ik daarmee? Daarna komt een fase: wat wil ik eigenlijk? En: wie ben ik eigenlijk? Daarna: wat kan ik wel en wat kan ik niet? Al die fases zijn belangrijk, maar ook die allereerste fase waarin een baby alleen maar ís, alleen maar plast, huilt, poept en slaapt, is belangrijk.
De ervaring van simpelweg gewoon te zijn en niet gepusht te worden in de volgende ontwikkeling is van groot belang. Ook in de rest van je leven is zo'n soort fase goed om dichtbij te houden. Bij nieuwe veranderingen mag je even bijkomen van wat er op je afkomt. Of dat nu leuk, niet leuk, angstig of plezierig is, je hoeft niet meteen iets te doen.
Na de bespreking fiets ik door het centrum van Weesp voor wat boodschappen. Met mijn brood onder de arm zie ik allerlei mensen lopen en bij elk mens denk ik: daar lopen duizend angsten en duizend dromen. Want ieder mens droomt, verlangt, en heeft lief. En ieder mens heeft angst, pijn en verdriet.
Terwijl ik door Weesp loop, denk ik aan een willekeurige straat in Syrië. Waar ook gewone mensen wonen, leven en slapen met duizend angsten en duizend dromen.
Sommige van onze angsten zijn aangewakkerd door wat er nu gebeurt in de wereld. Sommige van onze dromen gaan in rook op door de bombardementen. Hoe zou het zijn geweest als er was gewacht met reageren, met bombardementen? Zou het niet beter zijn geweest om eerst bij te komen en dan pas te kijken wat er moet worden gedaan en waarom? Zou het niet zo zijn dat, juist als we een fase ingelasten om gewoon even te zijn met onze duizend angsten en duizend dromen, dat we ons herinneren dat we ooit allemaal naakt ter wereld kwamen als baby, afhankelijk van de liefde van de wereld.