Hogeweyk-bewoners mogen 'een Adri Westland' komen uitzoeken
WEESP - Toen Adri Westland een paar maanden geleden het verzoek kreeg om te exposeren in het Lichthuis werd ze gedwongen al haar werken af te stoffen en kritisch te bekijken. Dat leverde mooie herinneringen op, maar ook een pijnlijk besef: wat gebeurt er na mijn dood met alles wat ik heb gemaakt? Daarom geeft ze nu een groot deel weg.
door Marieke van Veen
Gisteren zijn zeventien werken verhuisd naar verpleeghuis De Hogeweyk. De bewoners mogen kosteloos een werk uitkiezen en hiermee hun kamer opfleuren. "Dit voelt goed", vindt Adri. "Mijn voorstel werd met open armen ontvangen en de gesprekken die hierop volgden verliepen zo hartelijk dat ik voel dat ik het juiste doe."
Krijg je geen spijt?
"Nee. Ons huis is vol. In mijn beginperiode, eind jaren tachtig / begin jaren negentig, verkocht ik veel. Soms wel de helft van een expositie. Dat is de laatste tijd enorm teruggelopen, dat hoor ik ook van andere kunstenaars. Daarbij, ik ben nu 67. Ik ben nog goed gezond, maar je moet je zaakjes goed regelen. Met de kinderen hebben we afgesproken dat de dingen die Cor (modelbouw) en ik hebben gemaakt niet zomaar worden weggegooid na ons overlijden. Eerst moet gekeken worden of er nog iemand mee blij gemaakt kan worden. Er zit immers zo veel tijd en liefde in. Omdat we de kinderen niet met een huis vol willen opzadelen, zoeken we zelf nu ook alvast nieuwe bestemmingen, zoals De Hogeweyk."
De meeste werken zijn twintig jaar oud. Staat de kunst op een laag pitje?
"Voor de expositie die nu in het Lichthuis te zien is, heb ik twee nieuwe werken gemaakt. Hoewel, een van die nieuwe werken is eigenlijk een reproductie van de eekhoorn van rietgras die ik al eerder maakte. Het origineel (zie foto, red.) is destijds gekocht door de zus van voormalige CDA-raadslid en doktersvrouw Betty Burggraaff. Die woont in Amerika en is journalist. Ze heeft toen voor haar krant nog een artikel geschreven over mijn kunstvorm, omdat ze het gebruik van natuurlijke materialen zo bijzonder vond. Maar inderdaad, ik produceer niet zo veel meer. Het ontbreekt me aan tijd en ruimte."
Mis je het dan niet?
"Ik kan mijn ei op zo veel verschillende manieren kwijt. Door te knutselen met kinderen op scholen of op feestjes. Door natuurbeleeftochten te houden voor Natuurmonumenten. Door workshops te verzorgen tijdens festiviteiten. Tijdens al die gelegenheden kan ik anderen laten zien hoe mooi de natuur is en hoe je materialen die je in de natuur vindt kunt gebruiken om er ook iets moois voor thuis van te maken. De tijd van exposities en grote werken maken ligt achter me, maar het was wel een heel leuke periode. Ik won prijs na prijs, stond bijna elke week in de krant en kreeg om de haverklap verzoeken om mee te doen aan tentoonstellingen. Zo heb ik toen ook nog meegedaan aan een herfsttentoonstelling in de Grote Kerk van Naarden. Samen met Herman Brood. De bezoekers vonden zijn werk te abstract en te modern, ze herkenden zich meer in mijn kunst. Dat vond hij niet leuk, zo heb ik me laten vertellen. Dat heeft hij niet tegen mij persoonlijk gezegd hoor, ik heb hem al die dagen niet één keer gezien."
'We willen de kinderen straks niet met een huis vol kunst opzadelen'
In 1996 verscheen je boek 'Creatief met natuurlijke materialen'. Heb je nooit een vervolg willen maken?
"Jawel, daar was ik zelfs al een heel eind mee op weg. 'Creatief met zaden' moest het worden. Ik had al een bak vol knutsels die zo gefotografeerd konden worden. Maar de antroposofische uitgever van het eerste boek bleek wel erg wollige ideeën te hebben over hoe we het met het tweede boek moesten aanpakken. Kortom, dat liep stuk. Ik heb het er samen met Fons Plukker van De BoekenArk toen nog wel over gehad om het in eigen beheer uit te geven, maar ook dat is niet doorgegaan. Zonde. Ik heb zo veel ideeën. Bij elk blaadje, takje of mosje dat ik vind, weet ik al meteen wat ik ervan zou kunnen maken. Dat had ik als kind al."
Dus als we jouw werk nog willen zien, moeten we naar het Lichthuis?
"Nou, ik zou een eventueel volgend expositieverzoek zeker weer in overweging nemen. Ik vind het ook nog steeds leuk. Het enige waar ik niet aan begin is Weespers aan de Wand. Terwijl ik nota bene samen met Ton-Hoe Lau aan de wieg heb gestaan van deze jaarlijkse kunstmanifestatie. Maar dat je - ook als je je sporen al lang en breed hebt verdiend - eerst door een ballotagecommissie beoordeeld wordt, vind ik zo stuitend. Daar doe ik niet aan mee."
