'Amerikanen vinden je amazing, maar zijn je ook snel vergeten'
WEESP - Toen Steffi Soede een jaar of zeven geleden met vriendinnen aan het winkelen was in de Amsterdamse Kalverstraat werd ze aangesproken door een modelscout. De toen nog piepjonge Weespse wimpelde het af. Ze was te overdonderd en bovendien: zo mooi was ze toch ook niet? Maar niet veel later was het weer raak. Via Hyves dit keer. Ze besloot te kijken wat het haar zou brengen. Vanaf toen ging het snel. En nu werkt ze met de groten der aarde.
door Marieke van Veen
Hoe oud was je toen je ontdekt werd?
"Vijftien of zestien. Toen ik aangesproken werd in de Kalverstraat wist ik niet wat ik ermee aan moest. Ik vond mezelf niet zo bijzonder, het was nog nooit in me opgekomen dat een modellencarrière iets voor mij zou zijn. Maar toen ik daarna ook via Hyves door een modellenbureau werd benaderd, begon ik me te realiseren dat zij misschien iets in me zagen dat ik zelf - nog - niet zag. Ik heb er een tijdje goed over nagedacht en ben toen op gesprek geweest. En voor ik het wist stond ik in een professionele fotostudio voor een testshoot."
Je zat toen nog op school?
"Ja, op het Vechtstede College. Daarom kon ik in eerste instantie ook niet zo veel werken. Toen ik slaagde voor mijn vwo-diploma was ik 18 en stond niets me meer in de weg. Ik verhuisde naar New York. Toen begon het echt."
Hoe was het om in New York te wonen?
"Heel erg wennen. Het klinkt natuurlijk geweldig en dat was het ook, maar er was ook een andere kant. Dat massale, die drukte, die hectiek. En dat onechte. Je wordt door Amerikanen de hemel ingeprezen, maar dat betekent niets. Het is daar normaal om alles en iedereen 'fabulous' en 'amazing' te vinden, maar ze draaien zich ook zo weer om en zijn je dan alweer vergeten. Ik heb ervan genoten hoor, maar ik moest wel om de zo veel maanden terug naar Weesp op mijn batterij op te laden. Tot er een moment kwam dat ik er steeds slechter tegen kon, er viel niet meer tegenop te laden, zeg maar. Ik besloot terug naar huis te gaan en weer te gaan studeren. Dan maar wat minder klussen."
Wat studeer je?
"Voeding en diëtetiek aan de Hogeschool van Amsterdam. Als model is goede en gezonde voeding erg belangrijk, maar dat geldt eigenlijk voor iedereen natuurlijk. Ik vind het heel interessant om daar alles over te leren. Het is mijn ambitie om na mijn modellencarrière beide vakken te combineren en voedingsdeskundige/diëtiste te worden binnen de modebranche."
'Op voorhand uitgaan van teleurstellingen is geen leuke levensles'
Door je studie ben je wel minder flexibel...
"Klopt, dat is de keerzijde van mijn besluit. Ik moet nu soms een klus laten schieten waarvan ik dat heel jammer vind. Zo heb ik een shoot in Zuid-Amerika moeten afslaan omdat ik anders in de knel kwam met mijn studie. Maar die studie gaat voor. Die levert me straks een diploma op, terwijl het modellenwerk ook zo morgen weer afgelopen zou kunnen zijn. Ik probeer wel zo veel mogelijk klussen mee te pakken. En misschien dat ik me na mijn afstuderen nog een paar jaar fulltime op mijn modellencarrière stort. Dat papiertje heb ik dan toch al op zak."
Wat was je mooiste klus tot nu toe?
"De zomercampagne voor Saint Laurent. Ook omdat Hedi Slimane - de ontwerper - zelf de foto's heeft gemaakt, dat maakt het wel heel bijzonder. Tijdens de modeshow in Parijs was al tegen me gezegd dat ik kans maakte om ook voor de campagne gevraagd te worden, maar als ik iets heb geleerd de afgelopen jaren dan is het dat dit soort opmerkingen negen van de tien keer op een teleurstelling uitdraait. Maar toen ik thuis was, werd ik gebeld: ik was geboekt en werd meteen de zondag daarop al ingevlogen naar Amerika. De shoot was in Los Angeles. Een geweldige ervaring."
Je had het net over vaak teleurgesteld worden. Moeilijk?
"Je leert ermee omgaan. In die zin dat ik mijn verwachtingen heb moeten bijstellen. Ik ga er nu altijd maar van uit dat aanvragen of toezeggingen toch op niets uitlopen, dan kan het alleen maar meevallen. Die houding komt ook op andere gebieden van pas, maar eigenlijk is het helemaal niet zo'n leuke levensles. Want ik durf nu ook niet zo snel ergens enthousiast over te zijn. En dat in combinatie met mijn Hollandse nuchterheid maakt dat ik tijdens het modellenwerk nog wel eens langs de zijlijn sta, omdat ik hierdoor minder extravert ben dan de andere modellen."
Hoe zorg je er dan toch voor dat je blijft 'hangen'?
"Door goed werk te leveren en door een prettig persoon te zijn om mee te werken. En dit is het allerbelangrijkste: door te allen tijde mezelf te blijven."
Je wordt opgemaakt en gekleed door de beste stylisten. Vind je het ook altijd mooi?
"Nou eh... nee. Maar dat hoeft ook niet, het is werk. Wanneer ik echt van het resultaat geschrokken ben? Die keer dat ik rode contactlenzen moest dragen. Dat zag er sowieso al heel eng uit, maar ik kon toen ook nog eens mijn eigen lenzen niet in. Dan ga ik minder zelfverzekerd de catwalk op. Ik ben ook wel eens een lens verloren tijdens een modeshow. Dan moet je gewoon doorgaan, je kunt niet de show stilleggen. Ik ben overeind gebleven gelukkig."
Je bent pas 22 en hebt al zo veel meegemaakt. Ben je sneller volwassen geworden?
"Ik stond al jong op eigen benen, dan gaat dat vanzelf. Maar ik werd en word ook altijd goed begeleid, hoor. En in het begin ging mijn moeder vaak mee, ook naar klussen in het buitenland. Dat was fijn, en ook leuk voor mijn moeder. Ze kan er nog steeds smakelijk herinneringen aan ophalen. Maar nu ga ik rustig alleen op pad."
Alleen, maar niet eenzaam?
"Er was een nacht... Ik was in Londen en moest voor werk naar München met een nachtvlucht maar die werd gecanceld. Ik belde me een slag in de rondte maar kreeg niemand te pakken om me te helpen. Toen ben ik op een bankje gaan zitten tot de eerste ochtendvlucht. Een afschuwelijke nacht. Verder voel ik me nooit alleen. Ik heb geweldige mensen om me heen: mijn familie, mijn vriend, mijn vriendinnen. Ik leef soms in een compleet andere wereld, maar thuis ben ik gewoon Steffi."