Eenzaam
Begin dit jaar viel me een bericht op in het Weespernieuws met de titel 'Wie is er eenzaam en wat kunnen we doen'. Wethouder Astrid Heijstee vroeg zich af hoe je eenzame mensen in Weesp uit hun isolement kunt halen. Misschien een foldertje in de bus, stond er. Ik zag het meteen voor me. 'Hee joh, ben jij eenzaam?' op de voorkant. En dan een leuke test om te kijken of je eenzaam light bent of echt hardcore eenzaam. Want eenzaam zijn we allemaal een beetje, maar de echt eenzame mensen pik je er volgens mij helaas niet uit met een folder of een avondje waar ze welkom zijn.
Iedereen kent wel eenzame mensen. Je denkt als eerste aan je oude alleenstaande buurvrouw of die schuchtere man van een jaar of veertig die overdag de gordijnen dicht doet. Maar de eenzamen komen er niet graag voor uit en de niet-eenzamen stappen er niet makkelijk op af: allebei door schroom. Dat komt volgens mij door het volgende. Iedereen snapt een gebroken been of een griepje. Maar alles wat met onze psyche te maken heeft is vager. En dus enger. Dat mensen in een isolement raken wanneer het de hersenen en het gevoel betreft - eenzaamheid is er daar eentje van - komt ook omdat we vanaf kind af aan zijn opgevoed met: Alles gaat prima, hoe is het met jou?
Daarom heb ik wat suggesties voor mevrouw Heijstee. Eenzame Weespers, jong of oud, midden in het leven of wat meer aan de rand, krijgen een A4 om op het raam te plakken met: 'Hier gaat het kut, de koffie staat klaar'. Voor de meer subtiele eenzame mensen zou 'Ik lach wel, maar ik kan niet meer' een leuk T-shirt zijn. En dan zijn er natuurlijk de Weespers die niet erg eenzaam zijn en momenteel heel goed in hun vel zitten; die moeten ook een duit in het zakje doen en krijgen een A4'tje voor op het raam: 'Kom maar langs, ik ben er voor je'. Ik zie een gouden manier met Weesp vol eerlijke A4'tjes en T-shirts. Het is dat ik zelf niet helemaal lekker ben vandaag, maar anders zou ik er zo wat mee doen.