'Ik wil zieke kinderen tijd
en aandacht kunnen geven'
door Marieke van Veen
WEESP - Onze krant bestaat 25 jaar en zoekt daarom verhalen rond het getal 25. Deze week een interview met Bernadette Wulder. Zij is sinds 1991 gespecialiseerd kinderverpleegkundige. Als zzp'er verpleegt zij gehandicapte en chronisch zieke kinderen in hun eigen huis.
"Als kind wilde ik al verpleegkundige worden. Mijn ouders komen ook uit de zorg, dat heeft er natuurlijk wel mee te maken. Maar toch, het is zeker ook een roeping. Het zit in je of het zit niet in je", steekt de 52-jarige Weespse in haar woning in Aetsveld van wal.
Kinderoncologie
Tot tien jaar geleden heeft ze in ziekenhuizen gewerkt, onder meer in het AMC en het VUmc op de afdeling Kinderoncologie. "Als je ervoor kunt zorgen dat zo'n ernstig ziek kind zich iets beter voelt, is het meteen weer meer een kind. Volwassenen willen nog wel eens blijven hangen in hun ziekte. Als een kind wat opknapt krijgt het meteen weer meer zin om te spelen. Dat geeft veel voldoening."
Kinderthuiszorg
In 2006 gooide ze het roer om. "Er is veel veranderd binnen de zorg. Ik was steeds meer tijd kwijt aan bijzaken, zoals administratie. Om er toch ook zo veel mogelijk voor de patiëntjes te zijn, moest ik de hele dag rennen en vliegen. Ik kreeg last van stress en voelde me steeds minder op mijn gemak." Wulder ging de kinderthuiszorg in. "Ik wil zieke kinderen en hun familie tijd en aandacht kunnen geven. Dat lukt beter bij de mensen thuis dan in een druk ziekenhuis. Het is een goede stap geweest." Toch knelde er nog iets. Ze had behoefte om (nog) meer zelfstandig te werken. In 2011 besloot ze zzp'er te worden. De administratieve rompslomp die daarbij zou komen kijken, nam ze voor lief.
Het eerste kind
'Haar' eerste kind diende zich al snel aan: "Toevallig belde rond diezelfde tijd een moeder van een jongetje met een dwarslaesie dat ik eerder had verpleegd. Hij heeft de eerste anderhalf jaar van zijn leven in het ziekenhuis doorgebracht. Toen hij uiteindelijk naar huis mocht heb ik ze vanuit de kinderthuiszorg begeleid. Het is niet niks als een kind dat 18 maanden dag en nacht verpleegd is, thuis komt wonen. Daar komt veel bij kijken." De moeder van het jochie wilde van Wulder weten of ze nog steeds in de kinderthuiszorg zat. Zo ja, dan wilde ze haar graag hebben in het team dat haar zoontje verzorgde. "Ik was daar twee nachten per week. Zijn canule moest 's nachts uitgezogen worden, hij moest gekatheteriseerd worden en hij moest elke drie uur worden omgedraaid om doorliggen te voorkomen. Zijn ouders hadden nog twee oudere kinderen. Als zij ook nog de hele nacht voor hun zoontje moesten zorgen, zouden ze daar aan onderdoor gaan."
'Mijn werk verbetert de gezinssituatie. Dat schept een band'
Sterke band
Daarna volgde een meisje met spina bifida. En tegenwoordig zorgt ze drie nachten en twee middagen per week voor een jongetje dat geestelijk en lichamelijk gehandicapt is. "Hij is 5, maar qua ontwikkeling net zo ver als een kind van 1." Ze voelt zich verbonden met het gezin. "Je helpt niet alleen dat kind, maar ook de ouders en de broers of zussen. Mijn werk maakt hun situatie draaglijker, dat schept een band. Afgelopen weekend was ik er privé op uit, maar dan wil ik toch graag weten hoe het gaat. Al ben ik op vakantie, ik zal altijd even bellen of appen." Ze neemt haar werk weliswaar mee naar huis ("Dat is onvermijdelijk"), maar het overheerst haar leven niet. "Mijn vriendin is ook kinderverpleegkundige dus we praten veel over wat we meemaken, maar er is daarnaast genoeg ruimte voor andere interesses."
Ontspanning vindt de Weespse onder meer in sporten en rommelen in de tuin. "Hoewel het sporten op dit moment op een laag pitje staat. Ik deed graag triatlons, maar mijn lijf laat het een beetje afweten. Ik heb naast mijn werk als verpleegkundige ook nog een massagepraktijk in Muiden, waar ik ook sporters behandel. Als ik dan hun verhalen hoor, begint het wel weer te kriebelen. Vind je echt dat ik zo'n druk leven heb? Eh, had ik je al verteld dat ik ook nog op een mytylschool werk?"