Barst
Het is lekker weer, dus hop! Op de fiets! Op de Keverdijk is het heerlijk. De zon schijnt, de schapen grazen rustig of doen een dutje in het gras. Onder mijn voeten zie ik het asfalt. Het valt me ineens op dat op heel veel plekken de weg is gerepareerd. Elke scheur is met een gladde zwarte streep gedicht. Het zijn er zo veel dat het een waanzinnig lijnenspel oplevert dwars over het grijze asfalt heen. Ik kan er mijn ogen niet vanaf houden.
Al fietsend over die gedichte scheuren moet ik denken aan een tekst uit een lied van Leonard Cohen:
There is a crack in everything. That's how the light gets in.
Vrij vertaald betekent dit:
Er zit een barst in alles. Zo komt het licht binnen.
Het lied is een pleidooi voor imperfectie. We zijn vaak zo bezig om alles goed te doen. Dat geeft heel erg veel stress. De ontspanning komt op het moment dat we beseffen dat die scheuren of barsten er in ons leven, in onszelf, altijd zullen zijn. Sterker nog, dat is waar het licht binnenkomt. En daarmee bedoelt Cohen, denk ik, zoiets als: in de confrontatie met die gebrokenheid van de ander, van onszelf, kunnen we elkaar ontmoeten. Daar vindt liefde plaats.
Dat kan ik natuurlijk wel heel makkelijk zeggen zo, maar zo bedoel ik het niet. Ik weet dat het lastig is. Door mijn werk, waarin ik zo veel mensen mag spreken, weet ik echter ook dat onze grootste vijand de gedachte is dat we alleen zijn in ons gevoel dat we niet goed genoeg zijn, of vreemd, of afwijkend. Daardoor ontstaat schaamte en houden we heel veel dingen voor onszelf. "Ik zal wel de enige zijn die dit zo voelt of ervaart", denken we dan. En daarom wil ik vandaag zeggen: nee, je bent niet de enige. Iedereen heeft een barst. De een kan het beter bedekken dan de ander. Maar als we het aan elkaar zouden durven laten zien, als het veilig genoeg is, wat een waanzinnig oneindig interessant lijnenspel vormen we dan!