Schending
Tijdens een dag hard werken aan een preek vergat ik vroeger wel eens dat er aan mijn hoofd ook nog de rest van mijn lichaam vastzat. Pas als ik het laatste woord had opgeschreven, voelde ik opeens mijn verkrampte schouders omdat ik onbewust al een paar uur als de Hunchback van de Notre Dame voorovergebogen had gezeten.
Nog steeds gebeurt dat wel eens, maar niet zo vaak meer. Ik werd 'gelukkig' een jaar geleden verblijd met een hernia. Sindsdien waardeer ik het vervoersmiddel waarmee wij allemaal door het leven gaan nog veel meer. Het lichaam draagt ons door de dag, het verwerkt ons eten en drinken, en het geeft aan (door koorts of pijn) wanneer er iets niet goed gaat binnenin. Hoe mooi wil je het hebben.
Ergens staat dat je lichaam als een tempel is. Een tempel klinkt als iets heiligs, in ieder geval iets dat je goed wilt verzorgen zodat er zo lang mogelijk mooie dingen in plaats kunnen vinden. Soms wordt dat 'heilige' gebruikt als argument dat je niet zou mogen genieten van alles wat het lichaam te bieden heeft. Dat lijkt me zonde.
Volgens mij zijn we juist te hard in hoe we ons lichaam behandelen. In hoe we onszelf toespreken dat we te dik of te dun zouden zijn, te lang of te kort, te weinig borsten of te veel borsten, te weinig spieren of te pezig. Daar lusten de honden geen brood van. Soms vergeten we juist hoe mooi we zijn. Vergeten we hoe heilig ons lichaam is, en uniek in zijn soort.
En soms... helaas... vergeten ook anderen hoe heilig ons lichaam is. Zoals de baas die net iets te dichtbij komt. Zoals de hand die uitschiet tijdens een echtelijke ruzie, maar na een paar keer niet meer zo 'per ongeluk' voelt. Zoals het zomaar aangeraakt worden in een openbare ruimte.
Zoals dat helaas de afgelopen tijd rondom winkelcentrum Hogeweij ook voorkwam.
Laten we onszelf in ieder geval aan het heilige blijven herinneren
Ons lichaam is niet een vanzelfsprekend iets. Laten we onszelf in ieder geval aan het heilige blijven herinneren, zodat we de schending ervan niet toelaten als anderen het vergeten.