Vlierbloesemsiroop
Ik ben verslaafd. Maar maakt u zich niet ongerust, het is aan de zelfgemaakte vlierbloesemsiroop van mijn buurvrouw. Bij elk glaasje droom ik even weg. De smaak heeft iets ondefinieerbaars, en juist daarom is het elke keer weer een verrassing. Het flesje dat ik eergisteren kreeg is nu al weer bijna leeg, zonder dat mijn lieftallige gezinsleden er veel van mee hebben kunnen krijgen. Mea culpa, hierbij.
Het is een relatief onschuldige verslaving hoor, onschuldiger dan bijvoorbeeld mijn kraslotenverslaving in mijn studententijd. Ik dacht, dat lijkt me nou handig. Gewoon iets meer besteding per maand, het hoeft geen duizenden te zijn. Deze verslaving heeft niet lang geduurd. Maar een paar weken, toen was ik wel genezen. Het bleek uiteindelijk toch niet zo veel op te leveren, lees: niets. Bovendien, belangrijker, het gaf ook me helemaal niet zo'n goed gevoel.
Ik moet ineens denken aan de twee plofkraken van de afgelopen weken. Pinautomaten werden opgeblazen, ramen explodeerden. Veel geld op een makkelijke manier. Alleen was er geen buit. Dit keer.
"Wat zou je doen met een miljoen?" Als iemand het me zou vragen, ik moet er nu niet meer aan denken. Ineens zo veel geld winnen? Het lijkt de ultieme vrijheid. Misschien was dat iets wat de plofkrakers verlangden. Maar ik weet het niet.
Zou het niet uiteindelijk voelen alsof je dan ergens een stap overslaat? Wellicht zelfs wel de stap die alles de moeite waard maakt. Ik bedoel, misschien is het juist wel leuk om heel lang te doen over iets dat je wilt opbouwen. Is die beloning niet veel groter dan een makkelijke shortcut?
Ik mijmer nog even na over makkelijk en moeilijk, en over vrijheid. Uiteindelijk besluit ik: de fijnste dingen zijn simpel. En dan niet in de zin van makkelijk, maar in de goede zin van eenvoudig. Een avond op het balkon. De geur van de aarde na regen.
'Ineens zo veel geld, dat lijkt de ultieme vrijheid'
En een glas vlierbloesemsiroop.