Als rommel een kwelling wordt
WEESP - Voor de een is een opgeruimd huis het grootste geluk, maar voor anderen is het een dagelijkse strijd: ondanks goede wil leidt elke opruimpoging tot een ontploffing van rotzooi. Een onmogelijke missie dus voor deze ongelukkigen? Nee, zegt opruimcoach Renate Wolf. "Iedereen kan leren zijn huishouden te organiseren met als grootste voordeel dat een georganiseerd huis je tijd en rust oplevert."
door Ruth van Kessel
Weesper Annet is zo'n type dat elke keer weer vol goede moed aan een opruimklus begint. Het is niet dat ze zich schaamt, maar toch wil ze niet liever met haar echte naam in de krant. Mensen vinden zo snel wat van je en daar heeft ze geen zin in. Om diezelfde reden wil ze ook liever niet dat het WeesperNieuws bij haar thuis komt en volstaat ze met een beschrijving van haar huis: nu haar kinderen uit huis zijn heeft ze een kamer gepromoveerd tot hobbykamer. Als creatieveling droomt ze ervan hier de prachtigste kunstprojecten te kunnen maken, maar als ze alleen al in die kamer binnenkomt zakt alle energie haar in de schoenen. Overal tassen en dozen met spullen voor 'je weet maar nooit waarvoor je het kunt gebruiken': een verzameling wc-rollen, oude kledingstukken voor lapjes, alles wordt bewaard. In de huiskamer staat de eettafel volgebouwd met stapels papier, rommeltjes en een naaimachine voor de pak: wie weet heeft ze binnenkort wel weer tijd om verder aan het naaiwerk te gaan. Annet zucht: "Als ik iets wil doen, moet ik altijd eerst opruimen, dus doe ik het maar niet. Of ik begin met op te ruimen, maar dan kom ik bijvoorbeeld stiften tegen en dan ben ik uren bezig die te sorteren of kom ik oude brieven tegen die ik dan ineens weer aan het lezen ben. Dat schiet dus niet op. Het ergste vind ik dat ik door de rommel niet toe kom aan de dingen die ik wel leuk vind om te doen. En ongemerkt beïnvloedt het ook mijn sociale leven: ik durf mensen niet spontaan te vragen of ze komen eten, want dan moet ik namelijk eerst die tafel leegruimen. Daarbij geeft die troep onrust in mijn hoofd." Annet had haar punt bereikt: er moest hulp komen om haar huis op orde te krijgen.
Individuele aanpak
Muidense Renate Wolf is het type dat altijd als vanzelf opruimt. Komt ze ergens binnen, werkt ze de afwas snel even weg en bij vrienden hielp ze kinderen mee hun kamer op te ruimen. Ze heeft er lol in als het weer netjes is, maar vooral beleeft ze plezier aan de opluchting van degene die ze helpt. Renate: "Toen ik nog in Engeland woonde hielp ik een dame in ruil voor inwoning met haar huishouden. Wilde ik de stofzuiger pakken, viel alles uit haar bezemkast. Als vanzelf ga ik dat dan even organiseren en zorg ik dat dingen vindbaar worden, zonder dat ik iets weggooi. Zo pakte ik meerdere projecten in haar huis aan. Zij was er zo blij mee en zei me: je zou hiervan je beroep moeten maken!"
Met een intake probeert Renate te doorgronden wat het probleem is van een cliënt. Ieder mens is anders en bij ieder persoon is een andere aanpak nodig. Renate: "Ik zeg nooit hoe ik vind dat iemand zijn huishouden moet organiseren, maar samen met de cliënt kijk ik wat zou kunnen werken. Het is ook bijna nooit dat we alles tegelijk aanpakken, samen stellen we prioriteiten." De gedachte is simpel: als je de dagelijkse gang van zaken gemakkelijk maakt, blijft er tijd over voor klussen. Dus hoe zou je de was kunnen organiseren, hoe voorkom je dat je je tafel steeds vol stapelt?
Annet: "Voor mij waren het heel kleine dingen die ik anders ben gaan doen. Bijvoorbeeld een vaste plek voor de naaimachine, dat geeft mij al veel rust in mijn hoofd. Het fijne van een coach is dat je je uitgedaagd voelt en je zelf ook lol krijgt in het organiseren." Annet is opgelucht: "Het gekke is dat mijn spullen in een opgeruimd huis ook meer tot hun recht komen. Als ik mijn knutselkamer ook voor elkaar krijg, ben ik helemaal gelukkig." Renate: "Heb je die wc rolletjes al weggedaan?" Annet: "Dat wel, maar ik moet bekennen dat ik al weer een nieuw bouwwerk van lege rolletjes aan het bouwen ben... de macht der gewoonte hè."
'Troep geeft onrust in mijn hoofd en beperkt mijn sociale leven'