Koorts
Steph, eh?
Verhip, die stem ken ik, en verbaasd kijk ik op. Recht in het breed lachende gezicht van iemand die op mijn favoriete terras normaal te gast is, en nu probeert te raden welke koffie ik wil bestellen. Hij valt een weekend in, samen met een andere enthousiasteling. Wanneer hij even later vertelt dat in een Italiaans restaurant de moeders de bediening hebben overgenomen, breekt het inzicht door: de festivalkoorts heeft toegeslagen. Ik voel aan mijn voorhoofd, maar mijn temperatuur is normaal.
En dat terwijl tegenwoordig elk feestbeest een eigen festival heeft: Pussylounge bij de tijgers, Chill out bij de luiaards en lekker tetteren en handjes in de lucht bij de olifanten. Het neigt naar verzuiling, maar wel een hele leuke sinds food en vermaak in de line up staan. Van schipholganskroketten, pulled porc van de wolbig, het zwaaien met planten en een stiekeme friemelwand kijk ik echt niet meer op. Zelfs theater heeft een plekje gekregen. Ach ja, een voorstelling met een dreunende beat op de achtergrond heeft ook zijn charme.
Toch krijgt de koorts mij nog niet te pakken, en dat komt eigenlijk door vorig jaar. Toen stond ik wel op een dancefestival, in de bloedhitte nota bene. Dampende dixies leken hun inhoud uit te zweten. Met het uur werd hun milieucirkel groter. Zelfs het sprookjesdecor sloeg er beige van uit. Toch was dat niet de druppel. Pas toen ik een uur in de rij stond voor een veganistische bamibal van een ongezond dure soort, dacht ik "ja doei, volgend jaar even niet".
En zo kom ik dus op het terras waar oudgedienden met groot plezier de tent overnemen van de jonge gasten. Maar met de communicatie van nu zijn die nooit ver weg. Binnen de kortste keren zie ik hun koortsige koppies in een niet aflatende stroom selfies en foto's op mijn telefoon. Uitbundig lachend en dansend, soms innig verstrengeld zwaaien ze naar de buitenwacht. Ze vieren hun vrijheid en doen dat niet zuinig. Het werkt zeer aanstekelijk en ik begin hard te lachen. Wedden dat ik aankomend weekend naar een festival ga?