Stress
Het is bijna vakantie en ik werk de laatste to-do-lijstjes af. Mijn agenda is een chaos van streepjes. Deze keer lijkt het maar niet op te schieten. Bij elk punt dat ik afwerk, komt er iets nieuws bij. Ik begin me af te vragen of ik het wel allemaal afkrijg.
Het feit dat we het druk hebben, is niets nieuws. Gisteravond zag ik het programma Dus ik ben... mijn agenda met Stine Jensen, een filosofe. Is er nog ruimte om te leven als alles gepland wordt, vroeg zij zich af. Daarvoor reisde ze af naar Zuid-Korea en deed daar een 'sterfcursus'. Ze moest een afscheidsbrief schrijven en in een kist gaan liggen die dichtgaat. De cursusleidster spreekt door een microfoon: "Je bent nu dood. Van welke dingen heb je spijt?"
Het is een nogal heftige vorm om het drukke leven te relativeren, maar de to-do-lijstjes worden wel in één keer in een perspectief gezet.
Een zichtbaar aangedane Jensen laat weten: "Je gaat écht nadenken over waar het leven over gaat." En het eerste wat ze wil, is even knuffelen met iemand.
Als er mensen om mijn hulp vragen als dominee dan is dat vaak als het leven zich laat zien op dat zwaartepunt van 'waar het echt om gaat'. Op de momenten dat de agenda even wegvalt en het leven zich aandient: in een geboorte, of in ziekte, en sterven. Plotseling blijkt die ene mail of dat telefoontje helemaal niet zo belangrijk, maar gaat het om elkaar vasthouden, of nog één laatste keer iets zeggen.
Ik klap mijn agenda dicht en loop naar het portaal van de Grote Kerk. De zon schijnt en als ik ga zitten, voel ik dat de stenen treden heerlijk warm zijn. Even doe ik mijn ogen dicht en de tijd staat stil. Wanneer ik ze open doe, glimlacht er iemand en ik glimlach terug. Daarna doe ik hetzelfde bij iemand anders. Ik glimlach en ja, daar glimlacht al iemand anders weer terug. Het voelt alsof ik in deze paar minuten al meer heb gedaan dan in een hele dag. Mijn to-do-lijstjes kunnen nog wel even wachten.
De to-do-lijstjes worden in één keer in een perspectief gezet