Wat vrouwen dragen
Het is donderdagavond en ik fiets rond 22.15 uur richting huis. De Verenigingenmarkt loopt op z'n einde, het is al gaan schemeren. Op de hoek van een straat staat een meisje te wachten. Ze zal zo'n jaar of 13, 14 zijn. Moeilijk in te schatten. Ze heeft een broekje aan dat net iets te kort is. De stof bedekt nauwelijks haar billen. Ik zou haar het liefst meenemen op mijn bagagedrager en thuis veilig afleveren. Gelukkig zie ik haar vrienden al aan komen hollen, ze is in ieder geval al niet meer alleen.
Ik fiets verder en denk na over mijn eigen beschermingsimpuls. Het zit me niet lekker. Eigenlijk, vind ik namelijk, zou het niet uit moeten maken wat een meisje aanheeft. Lange broek, korte broek: zouden we niet altijd gewoon veilig moeten zijn, wat we ook aanhebben of waar we ook zijn?
De afgelopen weken is het veel gegaan over wat vrouwen aanhebben of zouden moeten hebben. Op Facebook zag ik een collage van foto's waarin vrouwen wordt verteld wat te dragen. In die collage zat zowel de foto van de agenten op het strand in Nice die een vrouw dwingen haar boerkini uit te trekken als een foto uit de vorige eeuw waarbij een man met een meetlat de lengte van de rok van een vrouw keurt. De kerk is in het verleden ook niet altijd even open geweest over het lichaam en over seksualiteit. Dat vind ik jammer. En gevaarlijk. Want als iets lastig is, dan moet je het er juíst met elkaar over hebben. Niet vermijden of doen alsof het er niet is. Maar ook niet proberen te onderdrukken of te beheersen.
Seks is namelijk een van de normaalste zaken van de wereld. Heel veel mensen doen het (ja, je ouders ook, ten minste één keer in ieder geval) en toch wordt er weinig écht goed over gepraat. Laten we het er daarom over hebben: dat het normaal is om verlangens te hebben. Dat dat niet vies is of gek. En tegelijk: dat seks niet (alleen maar) een vervulling van onze eigen behoeftes is, maar de beleving van een verbinding met iemand anders. Door eerlijkheid en openheid creëer je een ruimte zonder schaamte. Zonder schaamte hoeft er niets te worden onderdrukt. Sterker nog, als je kunt zijn wie je bent (met jouw verlangens) dan wordt genieten van seksualiteit makkelijker, dan neemt de druk om te (be)heersen af, dan wordt nee kunnen zeggen wanneer dat nodig is vanzelfsprekend.
Noem mij een idealist, maar ik geloof nog steeds in een wereld waarin er niet hoeft te worden verteld aan vrouwen wat er wel of niet gedragen kan worden.