Alles goed?
Een tijdje geleden glipte ik het voorportaal in van de Laurenskerk. Je kunt daar zitten en een kaarsje aansteken. Ik vind het er voornamelijk lekker rustig. Terwijl ik naar binnen schiet, zie ik plotseling dat er al iemand anders is. Een jonge vrouw, zo rond de veertig, staat met haar ogen dicht en haar rug tegen de muur, net om het hoekje van de ruimte. Ik schrik me bijna een ongeluk, maar weet me snel te herpakken en besluit om te keren. De vrouw ziet er moe uit en ik wil haar niet storen.
Terwijl ik me omdraai en stilletjes probeer weg te sluipen, hoor ik haar zeggen: "Sorry". Ze zegt het zo zacht dat het bijna niet te horen is. Ik blijf staan.
"Sorry," zegt de vrouw nog een keer, nu iets harder, "ik blijf hier maar heel even, hoor." Ze opent haar ogen heel langzaam, alsof het opendoen alleen al alle energie vraagt die ze in zich heeft. Alles aan haar houding straalt moeheid uit. Ze draagt mooie, nette kleding, maar haar lichaam hangt. Haar schouders hangen, haar armen hangen, zelfs haar gezicht lijkt te hangen. Mond zwaar, wangen zwaar.
"Geen probleem," antwoord ik, "neem je tijd."
Ze glimlacht heel even. "Ik ga zo weg, hoor."
"Waarom?", vraag ik.
"Ik moet nog..." begint ze. Maar de zin komt niet af.
Ik vraag haar: "Alles goed?", en ik kan mezelf wel voor m'n hoofd slaan dat ik na al die jaren pastorale ervaring dít vraag en op deze manier. Nu kan ze zeggen: ja hoor, alles goed. Zoals het zo vaak gaat tussen mensen: hoe gaat het, ja goed.
Maar ze redt mij met haar eerlijkheid: "Nee", zegt ze. En dan blijf ik en we praten. Aan het eind van het gesprek trekt ze haar kleren recht, wrijft met haar handen over haar vermoeide gezicht en forceert een glimlach voordat ze naar buiten loopt. Het is een wonderbaarlijke transformatie in een paar seconden, maar het maakt me verdrietig. Terwijl ze naar buiten loopt moet ik denken aan de uitspraak:
Everyone you meet is fighting a battle you know nothing about.
Be kind.
Always.
Een wonderbaarlijke transformatie in een paar seconden