'Mijn jongste dochter vroeg: Mama, ga je dood?'
WEESP - Miranda de Wit was 35 toen ze een knobbel voelde. Het bleek borstkanker. Dat was tien jaar geleden, nu is alles weer goed. Miranda en haar man Stephan praten openhartig over de periode die bol stond van de zware momenten en heftige emoties en waarin het leven in hun jonge gezinnetje in Aetsveld zo gewoon mogelijk moest doorgaan. "De kinderen maken deze ziekte het hardst."
Praat je er makkelijk over?
"Ja, met iedereen. Iedereen die het aan mij vraagt, iedereen die het wil zien, iedereen die het wilde voelen. Van het begin af aan."
Zien en voelen?
"Vrouwen zijn heel nieuwsgierig. Dus sommige vroegen of ze het mochten voelen. Om toch een idee te hebben. Kijk, als je een knobbeltje voelt, is er een twijfel. Is het onschuldig of ernstig? Ik voelde het tijdens het douchen. Ik dacht: misschien gaat het wel weg. Maar het ging niet weg. Ik voelde me ook erg moe. De huisarts wilde me naar een psycholoog sturen. Ik wilde liever naar een internist. In het ziekenhuis zei de assistent: opgezwollen melkklier, dan zien we vaker bij jonge mensen. Het bloedonderzoek gaf geen verklaring voor de vermoeidheid, dus ik moest toch maar naar een psycholoog. Toen vroeg ik: maar die knobbel dan? O ja, wéér voelen."
Je moest nogal je best doen om een onderzoek te krijgen?
"Zeg dat wel. Uit een borstfoto bleek niets, maar een echo toonde wel iets aan en dus is er een punctie gedaan. Een week later kwamen Stephan en ik terug voor de uitslag. En toen werd keihard gezegd: Ik heb slecht nieuws, u heeft borstkanker. Daar zit je dan. Vol ongeloof. Alsof het niet over jou gaat."
Wat was het eerste dat je dacht?
Stephan: "Schrik, angst, maar ook elkaar liefdevol aankijken. En daarna meteen zakelijk: weg met die rotzooi. Ik hoor het die arts nog zeggen: het moet eruit. Dan gaan je gedachten meteen daar naar uit: hoe nu verder?"
Miranda: "Ik was vol ongeloof. Het kan gewoon niet waar zijn! Terwijl je die bobbel voelt en de pleister van punctie nog op je borst plakt. En dan heel langzaam daalt het besef in. De eerste emotie die opkwam was verdriet. Dat gesprek met die arts werd snel beëindigd en ik ging meteen naar de mamacareverpleegkundige voor meer informatie en een plan van aanpak. Ik heb in totaal twee operaties, 28 bestralingen en zes chemokuren gehad. Die onderga je alsof het gewoon is. Geen keus."
Jullie dochters waren toen 7 en 9. Hoe vertelde je het ze?
"Ik wond er geen doekjes om, maar vertelde het stapje voor stapje. Dus eerst over de operatie. Wat er ging gebeuren en wat de dokters zouden doen. Toen later de bestralingen begonnen, heb ik de kinderen meegenomen naar de bestralingskamer. Kijk, mama gaat daar liggen op die plank en dan bsst bsst… Ze mochten met de zuster meekijken. Zo konden de kinderen het goed verwerken."
Hoe gingen zij ermee om?
"De jongste heeft mij gevraagd: Mama, ga je dood? Toen kon ik even geen woord uitbrengen. Ik heb eerst een glaasje water gepakt en ben daarna met haar aan tafel gaan zitten. Daar heb ik uitgelegd dat mama de ziekte kanker heeft en dat je daar inderdaad aan kunt doodgaan. Maar dat er ook heel veel behandelingen zijn waardoor je weer beter kunt worden. En daar is mama nu mee bezig. Ze snapte dat en ging lekker spelen. Over tot de orde van de dag, kinderen doen dat makkelijk."
En bij de chemokuren?
"Bij de eerste ging het allemaal nog, maar bij de tweede ga je ook je haren verliezen. Ik liet mijn haar afknippen en koos voor een pruik. Voordat ik naar de kapper ging, hebben we twee staarten in mijn haar gemaakt. Dus mama kwam thuis met een pruik en twee losse staarten, ik heb ze nog steeds. Die pruik was meteen al heel gewoon. De eerste dag hebben die meiden ermee door de woonkamer gelopen. Ja, dat was een beetje een raar gezicht: kale mama… en zij met die pruik op. Maar ook hier: meteen weer over tot de orde van de dag."
Je kinderen hierin moeten betrekken, was dat voor jou het moeilijkste?
"Kinderen maken de ziekte het hardst. Die emotie voor je kinderen is niet te beschrijven. Het doet heel veel pijn om je te realiseren dat ineens de kans bestaat dat je je kinderen moet achterlaten. Natuurlijk, voor mijn man zou het ook heel erg zijn geweest, maar als je moederhart breekt, is dat het aller-allerergste."
Hoe is het nu met je?
"Goed! Ik ben schoon verklaard en het gaat hartstikke lekker. Maar ik ben er nog niet helemaal vanaf, want ik moet binnenkort helaas wel weer geopereerd worden. Ik heb last van het litteken, dat moet verholpen worden."
Ben je nu een andere Miranda?
"Ik denk wel dat ik in één keer volwassen ben geworden, snap je? En ik kan nu makkelijker keuzes maken in het leven. Vroeger twijfelde ik: zal ik het een kopen of het ander? En nu denk ik: ach, ik koop het gewoon allebei."
Stephan: "Ik wil ook nog even vertellen over Coen, van Kwalitaria De Haven. Daar ging ik elke dinsdag heen als Miranda chemo had gehad. Want het enige dat ze dan wilde eten, was een patatje van Coen. Met mayonaise. Want dat gleed makkelijk naar binnen. Als ik bij de snackbar binnenkwam, hoefde ik niks te zeggen, dat patatje kwam er meteen voor me aan."
Miranda: "We hebben het altijd probleemoplossend aangepakt. Tijdens de chemokuren kon ik niet voor de kinderen zorgen. Op die dagen konden ze altijd terecht bij mijn lieve nicht Linda Schepemaker. De volgende dag haalde ze kinderen ook uit school en bracht een broccoli-gerecht van Sonja Bakker mee, zodat wij met z'n vieren aan tafel konden eten. En dat deed ze ie-de-re keer! Ik kan haar nooit dankbaar genoeg zijn. We hebben gelukkig van veel mensen hulp en steun gehad. We hebben geprobeerd om het leven zo gewoon mogelijk door te laten gaan: kinderen naar school, Stephan naar zijn werk en ik ziek thuis. Ivete, een goede vriendin van mij, was dan bij mij voor de zorg. Ik had het zo geregeld dat ik gewoon ziek kon zijn. Dan krabbelde ik altijd snel weer op en bleef positief ingesteld."
Heb je een boodschap?
"Carpe diem. Kijk van dag tot dag. Als dit je overkomt, verlies jezelf dan niet in het hele traject. Pak het dag voor dag aan. Iedere dag is weer anders. Anders wordt het een hele hoge berg vol emoties. Kijk niet verder dan: wat heb ik morgen nodig. Dan kom je er wel."
Er is veel aandacht voor borstkanker, ook wij doen er aan mee. Wat vind je daarvan?
"Als het geld oplevert voor onderzoek, vind ik het werelds. Bij Pink Ribbon gaat veel geld naar nazorg en bekendheid, daar twijfel ik over. De keerzijde van al die aandacht is dat je er steeds weer mee wordt geconfronteerd. Dat irriteert weleens, ja. Je bent er ook weleens klaar mee, weet je wel. Je wilt ook weleens gewoon even een tijdje geen kanker in je leven."