Zeven
Een column schrijven, niets bijzonders aan, toch? Dat klopt. Totdat je als reactie mooi beschreven ouderwetse ansichtkaartjes in de bus krijgt. Van een anonieme schrijver die er duidelijk lol in heeft om ze te sturen. Ik heb er twee mogen ontvangen. Een met een bedankje en een met een leuk weetje over de Roskambrug. Eigenaardig, niet? Toevallig ben ik dol op onverklaarbare zaken die met een zweem van mysterie zijn omgeven. Je hebt dan lekker veel vrijheid voor interpretatie, en meteen stof tot schrijven.
De foto-ansichten bleken ooit gedrukt door Ruitenbeek. Ik zag mijn straat in vervlogen tijden en een openstaande Roskambrug. Ik kon er niet veel van maken. Tot ik mijn huisnummer erbij betrok. Veertien gedeeld door twee (kaartjes) maakt zeven. Laat dit mijn zevende column zijn. Met een deadline op de zevende, nota bene. Een beter bruggetje kon ik mij niet wensen, dus ik verdiepte mij in dit getal.
Het is een geluksgetal, zo leerde Wikipedia mij, en totaal verweven met ons leven. Neem de zeven dagen van de week, de zeven tonen in een ladder of voor mijn part de zeven zonden. Wie er is niet groot mee geworden? Ik doel dan niet op die goddelijke ijsjes van zeer hoog calorisch gehalte. Die zijn een doodzonde op zich. Maar dat goddelijke. Dat kleeft aan de zeven. Bijna op het magische af. Althans, als ik diverse internetfora mag geloven. Waar ik niet verder kwam dan zeven Harry Potter-boeken, repte men daar van diffuse machten en krachten. Grillig vervat in verontrustende feitjes, wonderlijke symboliek en zonderlinge verhalen over zeven maal zeven en talenten van geesten die de natuur beroeren. Zelfs Atlantis werd erbij gesleept.
Wat een overvloed aan duiding. Alleen, hoe rijmde ik die met mijn zeven? Werkelijk geen enkel theorietje paste in mijn straatje. Maar weet je, zo stond er op een van de kaartjes, de Roskambrug is een basculebrug die werkt met een contragewicht. Daar schijnt een hele grote ondergrondse ruimte bij te horen. Een waar wij geen weet van hebben. Dat kwam mooi uit, zeg. En met een weids gebaar schoof ik die janboel aan filosofietjes de basculekelder in.
Daar schijnt een hele grote ondergrondse ruimte bij te horen