Helen geniet met haar gezin en moeder van een paar onbezorgde dagen in Eurodisney
Helen geniet met haar gezin en moeder van een paar onbezorgde dagen in Eurodisney

'Alles is hier al in kerstsfeer; zo mooi, we kijken onze ogen uit!'

WEESP/PARIJS - Even kan Helen de Haan- Bogaard zich losmaken van haar ziekte en zich drie dagen lang met haar gezin overgeven aan onbezorgd plezier in Disneyland Parijs. Een droomwens. Dankzij Dreams4you kwam deze week de droomwens van de Weespse uit.

door Ruth van Kessel

Wie niet beter weet ziet niets aan de vrolijke Weespse Helen de Haan. Energiek en altijd druk in de weer met haar vier kinderen tussen de elf en de zes jaar. Als ze sterk genoeg is, overheerst een positieve levenshouding. Dat straalt ze uit. Ondanks dat in april van dit jaar bij haar een hersentumor werd geconstateerd en dat na de operatieve verwijdering daarvan er binnen drie weken een nieuwe tumor in haar hoofd was ontstaan en de prognose levensbedreigend is. Vol goede moed ondergaat ze de bestralingen en chemokuren. Helen: "Ik voel me gelukkig niet ziek door de chemopillen. Wel wat vermoeid. Maar die overheersende hoofdpijn is over en dat is heerlijk. De tumor zit dicht bij het gedragscentrum, ik denk dat dat helpt om nog te kunnen genieten."

Je bent in Eurodisney?
"Ja, geweldig hè. Maandagmorgen werden we in alle vroegte door vrienden opgehaald en in Weesp naar het station gebracht. 's Middags kwamen we aan in Hotel Magic Circus vlak bij Eurodisney. Hier worden we in de watten gelegd. 's Middags zijn we al het park in geweest. Alles is al in kerstsfeer, ik vind het prachtig! De kinderen kijken ook hun ogen uit."

Een droomwens?
"Iets wat ik nog heel graag met mijn man en kinderen wilde doen. Ik ben nu nog goed, maar weet natuurlijk niet wanneer de tumor verder toeslaat en wat ik dan nog kan. Nu kan ik nog alles, daarom is het fijn om dit met elkaar te mogen beleven. Samen herinneringen maken voor later, voor als ik er niet meer ben. Al ben ik wel van plan de statistieken te verslaan en nog heel lang te blijven. Toen ze het me vroegen, wist ik het meteen: Eurodisney, omdat ik daar zelf twintig jaar geleden ook ben geweest en daar zulke goede herinneringen aan heb."

Je moeder is ook mee?
"Vanzelfsprekend. Zij staat altijd voor ons gezin klaar. Daarbij is het voor haar allemaal ook heel erg zwaar. In januari hebben we na een kort en intensief ziekbed mijn jongere broer Niels Bogaard begraven. Hij had ook kanker en laat een vrouw en twee kleine kinderen na. En nu ben ik ziek. Dat is zwaar voor mijn moeder, die ook al mijn vader verloren is aan kanker, dus ik gun haar ook heel erg deze onbezorgde dagen."

Het was een idee van jullie vrienden?
"Aanvankelijk voelde ik me wel bezwaard. Walter en ik hebben deze zomer onze beider veertigste verjaardag breed gevierd met heel veel vrienden, familie en kennissen in Don Bosco. We kregen toen ook al cadeautjes en nu zou Dreams4you deze groep opnieuw benaderen. Zo lief dat mensen ons dit gunnen."

Het is fijn om nu samen herinneringen te maken voor later

Hoe ga je om met de ziekte?
"In het begin na de diagnose was ik heel erg hyper. Ik heb ook wel erg gehuild, maar het andere moment was ik druk en eufoor. Ik had de drang om alles te willen doen en mee te maken. Een soort van adrenalinekick, vermoedelijk ook veroorzaakt door de medicijnen. Maar je kunt niet elke dag leven alsof het de laatste is, dat houdt geen mens vol. Nu ben ik rustiger en voelt het alsof ik leef in reservetijd. En heel cliché: ik ervaar dat het geluk zit in de kleine dingen, vooral met mijn kinderen. Daar richt ik me nu op."

Geen bucketlist?
"Misschien saai, maar die heb ik niet. Al is deze ervaring in Eurodisney natuurlijk fijn, ik focus me op het gewone leven. Ik kan mijn ziekte even parkeren. En al praat ik er open over en heb ik liever dat mensen me ernaar vragen dan dat ze me vermijden, ik vind het ook fijn als we het over andere dingen kunnen hebben. Het hoort bij mij en het is de realiteit in ons gezin. De kinderen zijn betrokken, hebben de ziekte van hun oom van dichtbij meegemaakt en natuurlijk combineren ze het een met het ander. We beantwoorden hun vragen, maar niet meer dan dat. We kunnen niet voorspellen hoe het verder gaat, maar zolang het goed gaat, gaat het goed. En daar genieten we met elkaar maximaal van."