God
Dit is al de twintigste column en ik heb het met u nog nooit over God gehad. Terwijl ik toch dominee ben, zou je zeggen. Het grappige is dat ik natuurlijk net zo veel of weinig afweet van God als u. En iets zeggen over God is nog best lastig, omdat het iets is wat boven ons verstand uitgaat. Daar kun je dan heel erg lang over nadenken, maar daarmee ga je het niet redden. Sommige knappe koppen in de geschiedenis hebben dan ook gepleit: doe maar niet. "Waarover je niet kan spreken, moet je zwijgen", zei bijvoorbeeld de filosoof Wittgenstein.
Je zou ook het woord zelf kunnen wegdoen. Ik denk niet dat God daar last van zou hebben. God gaat toch wel door, ook al zouden we er geen woord meer voor hebben. Toch is het soms fijn om een woord te hebben voor iets wat niet uit te leggen valt. Een woord voor wat we in onze verbazing als mensen soms niet begrijpen, maar waarin we schoonheid of verbinding of vrijheid ervaren. Of alles van dat tegelijk.
Helaas wordt het woord soms ook misbruikt. Om een gelijk te halen. Om vast te leggen. Of om iets aan te duiden waarvan ik denk: ehmm, ik weet het niet, maar God is in ieder geval niet dit! Dit denk ik op momenten waarbij er, door wat er gezegd wordt, verdeling ontstaat. Als mensen gekwetst worden, of zich onvrijer gaan voelen. Het gevoel krijgen dat je ineens minder goed kunt ademen. Dan denk ik, nee.
In plaats van ver-deling, denk ik dat God vooral ge-deeld moet worden. In bemoedigende blikken, in reddingsvesten en toevluchtsoorden voor vluchtelingen, in het zitten aan een sterfbed. In het gestotter en gestamel van de liefde. Want áls God al met iets te maken heeft dan is het in ieder geval met liefde. Niet met Disney-liefde, waarin altijd alles goed komt, maar met echte liefde. Die rauw is, die je verrast en je doet groeien, verder dan dat je zelf voor mogelijk had gehouden. God is in die zin eerder een werkwoord dan een zelfstandig naamwoord. Ik zal eens kijken bij de Dikke Van Dale of ze dat op willen nemen.