'Niemand die vraagt: Joost, hoe is het eigenlijk met je?'
WEESP - Na zijn plotselinge verdwijning in juli en de onverwachte sluiting van Golfcentrum Weesp in augustus vond Joost Boelens het maandagavond tijd om zijn kant van het verhaal te laten horen. In de ALV van Golfvereniging Weesp nam hij het woord: 'Ik ben niet gevlucht, maar was en ben nog steeds psychisch ziek.'
door Ruth van Kessel
Veertig kilo lichter en functionerend op pillen stond Joost Boelens maandagavond oog in oog met de leden van Golfvereniging Weesp. Een vereniging waar hij zelf ooit de oprichter van was en die de grootste belanghebbenden zijn bij het bestaan van Golfcentrum Weesp. Spijt van zijn handelen in augustus heeft Boelens niet: "Voor het eerst in mijn leven kies ik voor mijzelf, voor mijn gezondheid en voor mijn gezin. Wat mensen vinden van mijn verhaal maakt mij niet meer uit. Ik ben de schaamte voorbij."
Zijn actie om de accommodatie van het golfcentrum van de een op de andere dag te sluiten stuitte op veel onbegrip bij de leden van Golfvereniging Weesp. Tot dat moment was er nog sprake van een samen optrekken van de overbelaste eigenaar van het golfcentrum en de gebruikers van de accommodatie, Golfvereniging Weesp. Boelens: "Het ging al sinds september 2015 psychisch niet goed met mij. De continue druk om de exploitatie van het golfcentrum positief te houden - wat me overigens steeds gelukt is - maakte oude psychische wonden bij mij open. Ik lijd aan PTSS (posttraumatische stressstoornis), veroorzaakt door mijn tijd als militair in Libanon en ook mijn ADHD speelde me steeds meer parten. Ik had zo veel ballen in de lucht te houden, ik werd er letterlijk psychisch ziek van. In september 2015 zei mijn vrouw: 'Of je laat je helpen of ik ga bij je weg.' Ik besloot hulp te zoeken en open kaart te spelen met het bestuur van de golfvereniging. Samen hebben we toen een kernteam gevormd met als doel het ontlasten van mij in mijn veelvoud aan taken. Ik deed echt alles op het golfcentrum: van het legen van de prullenbakken en het betalen van de hypotheekrente tot het aantrekken van nieuwe leden."
Pelgrimstocht
Ondanks deze steun en een door een psychiater voorgeschreven batterij aan medicijnen ging het bergafwaarts met de mentale veerkracht van Boelens. In juli gaf zijn behandelaar hem het dringende advies: óf je laat je opnemen óf je gaat nu al op je voorgenomen pelgrimstocht. Als je zo doorgaat ga je compleet de vernieling in. Eieren voor zijn geld kiezend lichtte Boelens het bestuur van de golfvereniging in. Ze wensten hem veel succes en zo vertrok Boelens op 21 juli naar Frankrijk. "Ik had alles overgedragen en geregeld. Hoe had ik kunnen voorzien dat twee weken later mijn personeel aangaf het niet meer aan te kunnen en dat mijn bedrijfsleider op vakantie ging? Er was niemand meer om de zaak te runnen, dus ik gaf opdracht het complex te sluiten. Mijn gedachte was dat dit zou leiden tot actie bij de andere aandeelhouders en de bank. Dan zou ik van dit blok aan mijn been verlost zijn."
Spelletje
De eigenaar met 51% van de aandelen is trots op hoe het hem lukte in een dalende populariteit van het golfspelletje zijn hoofd boven water te houden. Zelf zegt hij dat hij zichzelf hiervoor wegcijferde: lange dagen vol met praktische werkzaamheden op het complex waar je anders personeel voor hebt en een laag managementfee. Naar zijn zeggen verdiende het meisje in de bediening meer dan hij. Hij zat klem: wie zou hem willen opvolgen? Aan zichzelf erkennen dat het zo niet door kon gaan was een langdurig proces. Met de andere aandeelhouders - Par 3: ofwel Jan van Kooten, Cees van Vliet en Cor de Wit, goed voor 49% - had hij al besproken dat hij graag statutair ontslag wilde. Die noodkreet leidde niet tot oplossingen. Boelens voelde zich volledig genegeerd en in de steek gelaten. Na zijn vertrek en het sluiten van de poort van het golfcomplex volgden dreigbrieven en werd hij door advocaten aansprakelijk gesteld. Boelens: "Mijn vrouw werd beschimpt op straat en voelde zich een paria. Het was en is een nachtmerrie. De pelgrimstocht liep ik dwangmatig, voortgestuwd door mijn ADHD. Had ik eerst nog gedacht dat ik er geestelijk van zou opknappen, het tegendeel was waar. Ik werd nog depressiever, raakte veertig kilo kwijt en op kwade dagen liep ik met bloed in mijn schoenen. Op zo'n dag kreeg ik vanuit het niets een telefoontje van geïnteresseerden in mijn aandelen. Per sms kregg ik hun bod: 20.000 euro. Mijn tegenbod was 35.000. Toen werd het stil."
'De stress maakte oude psychische wonden als PTSS weer open'
Hoe had het spel beter kunnen worden gespeeld? Boelens weet het wel. De andere aandeelhouders hadden eerder zijn noodkreet over zijn psychische gesteldheid serieus moeten nemen. De Rabobank had flexibeler mee moeten bewegen in mogelijkheden die zich aandienden. De golfvereniging had - en dat kan nog steeds - de 51% aandelen kunnen overnemen. Boelens: "Met 35.000 euro ga ik akkoord. Met 300 leden moet dat op te brengen zijn. De vereniging is dan verantwoordelijk voor de exploitatie, de schulden en het personeel. Ik denk dat iedereen zit te wachten op een faillissement, zodat ze het voor een prikje kunnen overnemen. Maar dat vraagt niemand aan omdat ik mijn zaakjes op orde had. Ten koste van mijzelf." Hij zucht. "Wat ik het ergste vind, is dat niemand vraagt: Joost, hoe is het eigenlijk met je."