Onvervangbaar
Als schrijver sta ik natuurlijk graag in de krant. Het liefst met naam en toenaam en een mooie foto. Die ijdelheid is mij zeker niet vreemd. Al heeft het ook met mijn werk te maken. Want als ik teksten voor websites aanlever of in opdracht een artikel of een rapport herschrijf, dan zetten ze mijn naam en bebrilde koppie er heus niet bij hoor.
Maar onvrijwillig én anoniem in de krant staan, dat was nieuw voor mij. Het overkwam mij vorige week. In een kort artikeltje in het WeesperNieuws werd er naar mijn adres verwezen. Daar stond het, zomaar tussen zes andere. Met als verbindende factor: inbraak via een achterdeur.
Inbraak, bij mij? Ook ik had dat nooit verwacht. Zelfs niet toen ik vorige week na een gaaf concert thuiskwam en een vreselijk lawaai in de huiskamer hoorde. Het klonk alsof mijn vitrinekast met donderend geraas tegen de vlakte sloeg en alle ruitjes in splinters over de vloer stoven. Aan een inbreker dacht ik niet. Ik dacht alleen maar: die verdomde kat!
Geschrokken duwde ik de kamerdeur open. Natuurlijk was er geen kat te bekennen. Ook geen inbreker, trouwens. Die was net met veel rumoer gevlucht. Binnen was het een verschrikkelijke puinhoop. Alle kasten stonden open, alle inhoud was eruit getrokken en lag verspreid over de vloer. Alles waar ook maar iets in kon zitten, was opengetrokken, omgekeerd en onderzocht. Geen doosje of bakje was overgeslagen, zelfs het blik met kattenbrokken was opengerukt.
Klappertandend van de shock liep ik verdwaasd door de bende. Langzaam drong tot mij door dat mijn geërfde sieraden waren verdwenen. Ik voelde mij berooid en verdrietig, al wist ik dat het maar materie was. Alleen onvervangbaar, dacht ik nog. Niet veel later besefte ik pas echt wat dat woord betekent. Want ik heb geweldige vrienden. Van die schatten die je 's nachts uit bed kunt bellen en die dan naar je toe komen. Om je te troosten, om je gerust te stellen, om te vragen of ze iets voor je kunnen doen. Kijk, dat is pas onvervangbaar. Dat pakt zo'n lullige inbreker mij nooit ofte nimmer af.