Merel
Van de week werd ik voor het eerst dit jaar door een merel wakker gefloten. Ik kreeg er meteen de lente van in mijn bol. Je kent het vast wel, dat gevoel van ruimte voor nieuwe, frisse dingen. Niet dat ik direct uit bed vloog om eens flink aan het poetsen te slaan. Dat gedoe met die Grote Schoonmaak vind ik zo vreselijk vorige eeuw. Dus als het stof opdwarrelt in de eerste zonnestralen grijp ik niet naar de mattenklopper of de boenwas. Dan denk ik aan de Grote Ronde en aan gele krokussen in het groene gras. Want ruimte betekent voor mij naar buiten, en van wandelen door de weilanden kom ik vaak op nieuwe ideeën.
Helaas had die merel weer mooier gefloten dan de werkelijkheid was: de regen viel die dag met bakken uit de lucht. Een voorjaarsvakantie boeken dan maar? Het schoot even door mij heen, maar dat gelanterfant op een strand of bij een zwembad is voor mij eerder een opgave dan ontspanning. Daar wordt mijn hoofd niet leeg van, laat staan dat ik er frisse ideeën van krijg. Een week naar de sneeuw zou beter werken. Alleen die hoogtevrees, hè. Zonder trillen en kotsen krijg je mij echt niet in zo'n skilift. Dank je de koekoek. Alleen al bij de gedachte eraan zie ik groen en geel.
Dan loop ik liever de Grote Ronde in de regen. Capuchon op, handen in de zakken en gaan. Over de Lange Vechtbrug, via de Lange Muiderweg, de Reaalspolderweg en het Honswijkerpad op naar de Keverdijk. Waar dat bankje staat, met uitzicht over de weilanden. Op wat gakkende ganzen en een uiteenspattende rochel van een racefietser na was het er heerlijk stil. Een prachtplek om ruimte en leegte te ervaren. Dat voorjaar heb ik daar dus eigenlijk niet voor nodig, bedacht ik me daar. En die vakantie? Ineens snapte ik het. Dat woord stamt toch af van vacant zijn, van leeg en vrij zijn? Daar hoef ik niet voor te reizen. Een lange wandeling volstaat. En een bankje met een weids uitzicht, want anders was ik nooit op dat idee gekomen.