Rode plaag
Op weg naar Plofhuis 7, het nieuwe minitheatertje van Weesp, stuitte ik afgelopen zaterdag vlak bij Fort Uitermeer op een invasieve Amerikaanse exoot van het soort dat sinds de jaren 80 als een rode plaag onze sloten en rivieren leegvreet en onze oevers ondermijnt. Hij maakte zich niet breed ter verdediging. Hij bleef liggen waar hij lag. In zijn dieprode pantser. Met z'n platte staart. De kopsprieten stil. De scharen gesloten. Dat de rechter groter was, verried het mannelijke geslacht. Verder was het overduidelijk: deze rivierkreeft was zo dood als een pier. Nu had ik bij De Vest al een keer een levende rond zien schuifelen, dus zijn aanwezigheid verbaasde mij niet. Maar wat deed hij hier op deze asfaltweg, behalve sterven in een late septemberzon?
Mij als luxe delicatesse vertellen dat welvaart tijdelijk is en ruggensteun verdient? Met zijn platte bloembladstaart, zijn kittige kraaloogjes en zijn prehistorisch aandoende pantser van een exoskelet. Niet dat het hem beschermd heeft. Eigenlijk lag hij er verpletterend aangereden bij. Uit piëteit schoof ik hem voorzichtig de berm in. Daar zal hij vergaan tot slechts zijn holle harnas overschiet. Verblekend in de zon, als een loffelijke herinnering aan geboden bescherming. Daarin verschilt het niets van Fort Uitermeer. Ook dat is de erfenis van een schild ter verdediging. Daarbij schijnt het al eeuwenlang voor de bescherming van de Nederlandse welvaart te staan. Daar werd ik door die dode exoot weer even mooi op gewezen.
Ik knikte hem gedag en wandelde door naar het fort. Ik sloeg rechtsaf het oude defensieterrein op. Verscholen in het weelderige groen staan daar de plofhuisjes die in de Koude Oorlog dienstdeden als munitieopslag. Tot diep in de jaren 80. Wat toevallig, zeg. Speelde er toen ook niet iets met rood gevaar? Voordat ik daar een fijne conspiracy theory op los kon laten, kwam ik al bij Plofhuis 7 aan. Wat een prachtige locatie. En wat heeft Weesp er een leuk cultuurhuisje bij. Daar moet je echt eens naartoe gaan. Meer kan ik er niet over zeggen. Ik was te laat voor de voorstellingen. Ik had te lang bij die rivierkreeft stilgestaan.