'De kinderen gingen twee om twee in bad in de badkuip in de schuur'
Piet en Rie van Vliet uit Driemond zijn 65 jaar getrouwd. En briljanten huwelijk zorgt voor een schatkist vol mooie verhalen en dierbare herinneringen. We pikken er een paar uit.
Indonesië
Zes weken na hun ontmoeting op tweede kerstdag 1948 werd Piet uitgezonden naar Indonesië. Piet: "Ik was 19, een kind nog. Je hebt geen idee wat je te wachten staat. Maar je had geen keus, dus je aanvaardde het." Rie: "We schreven elkaar. En ik herinner me een bandje. Maar hadden wij dat nou opgenomen of jij?" Piet: "Geen idee, ik vond het later in vergane staat terug. Ik heb het aan het Militair Museum geschonken."
De bruiloft
De bruiloft vond plaats op 22 oktober 1952 in de Sint-Willibrorduskerk in Amsterdam, de geboorteplaats van Rie. Piet is geboren in Weesperkarspel. Rie: "We trouwden vooral voor een woning. Maar het was wel feestelijk hoor, we hadden een grote receptie. Mijn jurk heb ik zelf gemaakt. De bruiloft kostte 450 gulden. We gingen zonder schulden het huwelijk in. Pas na ons trouwen leerden we elkaar echt kennen. Toen we verkering hadden kwam Piet op visite, maar we waren nooit alleen."
In bad in de schuur
Ook al waren ze getrouwd, een woning bleef uit. Het pasgetrouwde stel trok in bij Piets ouders. Daar werd hun eerste kind geboren. Toen Rie in verwachting was van nummer twee diende zich een huis aan de Bijlmerringkade aan. In dat huis woonden ze uiteindelijk met z'n zevenen. Piet: "Ik had in de schuur een bad neergezet, maar daar was geen warm water. Om de kuip te vullen liepen we met emmers heen en weer. Vervolgens gingen de kinderen twee aan twee in bad."
'Het voetbalveld was een wei in het Gein, vol met schapendrollen'
Driemond
In de jaren '60 was de woningnood in Amsterdam enorm. Er werd besloten in korte tijd een nieuwe wijk aan te leggen: de Bijlmer. Het huis van Piet en Rie moest hiervoor wijken. Rie: "In 1963 kregen wij een huis aangeboden in Driemond. De Kasteleinstraat werd net opgeleverd." Piet: "De hoekwoningen waren al gereserveerd, maar in de voorste rij was gelukkig nog een rijtjeshuis vrij. We keken eerst uit op een zandvlakte, daarna op een gymzaal en een kleuterschool en nu op twee basisscholen en een nieuw appartementencomplex." In dit huis werd nog een zoon geboren.
Voetbal
Met vier zoons was voetbal binnen huize Van Vliet zo ongeveer de 'nationale' sport. Het Geinburgia zoals we dat nu kennen, stond nog in de kinderschoenen. Piet: "We voetbalden in een weiland in het Gein, de schapendrollen vlogen je om de oren." Toen Geinburgia vorm kreeg speelde Piet daar een grote rol in: "Ik was altijd bezig op de club, later ook met onze zoon George, die ook graag zijn handen uit de mouwen stak. Wij hebben samen ook een tobbebaan gemaakt voor het Oranjefeest. Die wordt nog steeds gebruikt."
George
Rie: "Het is ons altijd goed gegaan. Maar toen werd Piet ziek en kreeg onze zoon George een ernstig verkeersongeluk. Nu zijn we aan de beurt, dacht ik. George overleed in juni van dit jaar - anderhalf jaar na dat ongeluk - alsnog aan de gevolgen. Maar kijk: Piet is er nog. Hij wordt niet meer beter, maar hij is ook niet heel ziek. Het verdriet om George is groot. Daarom vieren we onze 65ste trouwdag wat minder uitbundig. En we richten een hoekje voor hem in, met een foto en kaarsjes. Want hij hoort er wel bij."
Feestjes
Als de Van Vlietjes een feestje vieren, Kerstmis, een verjaardag, familiedag, noem maar op, dan is dat logistiek gezien nog een hele uitdaging. Rie: "We hebben het laatst uitgerekend, maar alleen al de naaste familie telt zo'n 45 man. Met ons diamanten huwelijk in de MatchZO waren er wel tweehonderd gasten." Piet: "Ik had vijf broers en vijf zussen. Rie komt zelfs uit een nog groter gezin. Rooms-katholiek hé? Geen tv, geen geboortebeperking, dan krijg je dat."
Hard werken
Met zo veel monden te voeden, zo veel kleding te wassen en zo veel kansen te gunnen is het altijd hard werken geweest voor Piet en Rie. Piet: "Als jochie werkte ik al bij de schillenboer voor twee kwartjes en een reep. Later ben ik onder meer melkboer en chauffeur geweest. Groenten verbouwde ik zelf, we hadden een tuin via de Tuindersvereniging waar ik ook bestuurslid van was. Van eigen tuin eten bespaarde natuurlijk geld, maar het was ook een grote hobby. Ik ging bijna elke dag." Rie zei toen soms gekscherend: "Zet je bed dan ook maar op de tuin."
Niks willen missen
Rie: "Mijn vader overleed toen ik nog een kind was. Daardoor kon ik niet echt kind zijn. Ik moest al jong kantoren schoonmaken, omdat mijn moeder dat geld als weduwe met ruim tien kinderen hard nodig had. Toen ik zelf kinderen kreeg, stond mijn leven volledig in het teken van mijn gezin. Ik paste tot een tijdje terug zelfs nog op de (achter)kleinkinderen. Als ik mijn kleindochters over mijn leven vertel, zeggen ze soms: 'Maar oma, jij hebt ook niets aan je leven gehad!" Dan zeg ik: 'Ach kind, ik had niks willen missen'."