Afscheid
Wanneer neem je afscheid? Wanneer weet je dat een leven 'op' is?
Vorige week las ik het hier in het WeesperNieuws: 'De bomen aan de Hoogstraat zijn oud en ziek en moeten worden vervangen.' Volgens de wethouder zijn ze 'gewoon op'.
De karakteristieke esdoorns langs de Hoogstraat hebben een speciaal plekje in mijn hart. De afgelopen jaren liep ik meerdere keren per dag onder deze bomenrij door als ik mijn hond Monster uitliet. Af en toe tilde Monster zijn pootje op om een plasje te doen tegen zo'n fraaie esdoorn. En soms, als er harde wind was geweest, dan lagen er grote esdoorntakken op het gras die Monster dan trots mee naar huis nam.
Zijn deze fraaie bomen 'op'? In het voorjaar staan ze parmantig in bloei. En in het najaar geven de esdoorns trouw hun bladeren terug aan de aarde. Ze geven schaduw, sfeer, zuurstof: precies zoals het een goede boom betaamt. Maar de bomen zijn ziek, aldus deskundigen. Dus moeten wij als mens de moeilijke beslissing nemen om ze te kappen. Laten we het euthanasie noemen. De bomen zijn van buiten wonderschoon, maar zijn van binnenuit langzaam aan het sterven. Ze worden gekapt om verder leed te besparen. We moeten afscheid nemen, hoe moeilijk dit ook is.
Met pijn in m'n hart liep ik vandaag onder de sierlijke bomenrij langs de Hoogstraat door. Omdat ik weet dat deze bomen er binnenkort niet meer zijn. Maar ook omdat ik er alleen liep. Zonder Monster. Want ook zijn leven was 'op'. Afgelopen zaterdag deed hij voor de laatste keer een plasje onder een van de esdoorns. De tak die de boom voor hem had klaargelegd liet hij liggen. Monster was ook ziek. Dus namen wij de zware beslissing om hem in te laten slapen. Het afscheid deed zo vreselijk veel pijn, maar het was onvermijdelijk.
Nooit meer zal ik met Monster onder die prachtige rij esdoorns langs de Hoogstraat lopen. De bomen herinneren me aan Monster, mooie herinneringen. Maar binnenkort zijn de bomen er ook niet meer.
Soms is afscheid nemen onvermijdelijk. Hartverscheurend, maar onvermijdelijk.