Stephanie Prinssen is tekstschrijver, yogadocent en betrokken bij Weesp Chamber Music Festival. Volgende week op deze plek: huisarts Hans Burggraaff.
Stephanie Prinssen is tekstschrijver, yogadocent en betrokken bij Weesp Chamber Music Festival. Volgende week op deze plek: huisarts Hans Burggraaff.

Na-apen

Door Hua Hua en Zhong Zhong, oftewel het gekloon der Chinezen, kwam ik bij mijn eigen maakbaarheid terecht. Niet dat ik of jij, en laat staan mijn man, om een duplicaat van mij verlegen zit. Nee, ik houd het gewoon bij mijn spiegelbeeld. In de gym dan, hè. Want daar probeer ik er wat van te maken, van dat ouder wordende lijf. Van de tijd en de zwaartekracht zal ik heus niet winnen, maar spieraanwas en een betere rolverdeling zijn te doen. Dat zie ik duidelijk als ik voor de spiegel in het FysioTrainingscentrum aan de pully sta te trekken. Supermotiverend is dat, dus ga ik lekker door. Oefeningetje hier, apparaatje daar. Zo'n drie keer in de week maak ik mijn rondje en heb er nog lol in ook.

Ik, ja. Ik die altijd een vernietigend vooroordeel had over alles wat maar naar sportschool rook. Het is dat ik van de zomer na zes weken plat te hebben gelegen moest revalideren, anders had ik dat vreselijke visioen nog steeds gehad. Daar waar ik een trainingscentrum vol brullende mensapen verwachtte, die zichzelf nietsontziend oppompten tot gigantische kleerkasten, bleek de trainende populatie exact het tegenovergestelde te zijn. Ik moet zeggen, ik stond eigenlijk stomverbaasd. Nergens het gehua hua van zonnebankbruine alfamannetjes die met uitpuilende ogen aan de gewichten trokken. Nergens ook van die bezwete blote torso's met opgezwollen aderen en spierkabels waar je een huis mee omver trekt. Nergens ook van die tot buitenaardse proporties uitvergrote vrouwen in ieniemienie glitterbikini's met van die bovenbenen waar Sven Kramer nog jaloers op zou zijn. Nergens ook de zhong zhong van een misselijkmakend hard dreunende housebeat.

Nee, het bleek een bonte mix van Weespers van alle leeftijden en in alle soorten en maten. Ze werkten er aan hun conditie en aan het behoud van hun lijf. En dat allemaal in een gemoedelijk sfeertje. Lekker no-nonsense en misschien een beetje ons-kent-ons, maar dan wel met een pot thee op een gezellig lichtje. Dus niks geen infraorde of een primus inter pares. Als gewoontedier ben ik ze na gaan apen, en dat bevalt mij opperbest.