Nora Schenk is logopediste en blogt over sport en voeding op milesandmore.nl. Volgende week op deze plek: Stefan Stasse
Nora Schenk is logopediste en blogt over sport en voeding op milesandmore.nl. Volgende week op deze plek: Stefan Stasse

Schaatskoorts

Afgelopen week kreeg ik op Facebook een 'herinnering'. Kleine uitleg voor de onvermurwbaren onder ons die na al die jaren nog steeds de verleiding van sociale media kunnen weerstaan: bij een 'herinnering' laat Facebook een foto zien die je precies op die dag hebt geplaatst, maar dan zoveel jaar geleden. Deze keer was het een herinnering van zes jaar geleden: er lag ijs en er werd geschaatst op de Vecht. En ik weet het nog als de dag van gister.

Fanatiekelingen hadden een baan op het ijs geveegd, beginnend bij de steiger aan de Stationsweg, helemaal tot aan Uitermeer. Het leek alsof het 'normale' leven niet bestond: iedereen, van jong tot oud, gaf zich hartstochtelijk over aan de geneugten van het natuurijs. De een met professionele noren ondergebonden om een zo lang mogelijke tocht te maken, de ander wankelend en leunend op een stoel. Zelfs kinderwagens werden op het ijs getakeld, want je kan niet vroeg genoeg met de schaatskoorts besmet worden. Iedereen had rode wangen, een druppel aan de neus en tranende ogen van de kou, maar niemand die het wat kon schelen, want er lag ijs! Langs de Vecht schoten de gelegenheidskoek-en-zopies als paddenstoelen uit de grond. Ultieme gezelligheid wat mij betreft. De warme chocomel was niet aan te slepen, net als de glühwein en de rum voor door de chocomel: onmisbaar om de kou te kunnen trotseren.

Mijmerend over deze heerlijke week (of waren het maar een paar dagen?) van schaatspret zes jaar geleden krijg ik direct weer kriebels in m'n buik. Ik kan haast niet wachten tot de Vecht weer een keer dichtgevroren is. Schaatsen op de Vecht heeft iets magisch. Laat die vrieskou maar komen!

Maar deze week lag er niet meer dan een flinterdun laagje ijs op een paar slootjes. Zou het nog gebeuren deze winter? Ik laat m'n schaatsen nog maar even op zolder liggen. Voorlopig blijft het dus bij het aanmoedigen van 'onze' schaatshelden op de Olympische Spelen. Thuis, vanaf de bank. Toch een beetje schaatsplezier, maar dan zonder de snijdende kou, afgestorven tenen en blauwe plekken van de valpartijen.