'Ik voel me zó dom. Hoe
kon ik hier intrappen?'
WEESP Wil Mulder (80) vindt het moeilijk om haar verhaal te vertellen. Maar het algemeen belang wint het van de schaamte, mits ze maar niet zelf op de foto hoeft: "Ik wil dat mensen weten hoe zo'n babbeltruc in zijn werk gaat. Je probeert iemand te helpen, maar ondertussen word je gewoon beroofd."
door Marieke van Veen
Op dinsdag 13 maart doet Wil 's middags een dutje op de bank in haar aanleunwoning aan de Doctor A. Kuyperlaan. Rond 13.30 schrikt ze wakker van de huistelefoon. Er staat een man beneden in de hal die de Weespse via de intercom vertelt dat hij in de problemen zit en haar hulp nodig heeft. Ze laat hem naar boven komen.
Wat vertelde hij u?
"Dat hij per ongeluk een belangrijke brief in mijn brievenbus had gegooid. Hij wilde die graag terug zodat hij hem alsnog in de juiste bus kon doen. Hij wilde een pen lenen en vroeg of ik met hem mee naar de hal wilde gaan om de brief voor hem te pakken."
U voelde geen argwaan?
'Ik schrik soms nog wakker. Dan ga ik kijken of mijn pinpas er nog is'
"Eigenlijk niet nee, het klonk heel aannemelijk. En als het kan moet je een ander helpen, vind ik. Maar dat veranderde toen ik mijn brievenbus opendeed en er helemaal niks in zat. Op dat moment besefte ik dat hij gelogen had en waarschijnlijk kwaad in de zin had. Ik griste mijn pen uit zijn handen en ging snel terug naar boven."
Wat trof u aan?
"Niks raars. Niemand. Alles was nog zoals het was. Ik was opgelucht, waarschijnlijk had ik hem op tijd doorgehad. Wel vond ik het raar dat de toiletdeur openstond, die trek ik altijd achter me dicht. Idem voor de berging. Toen ging de deurbel. Het was de buurvrouw met een telefoon in haar hand: de politie wilde me spreken."
U had ze toch nog niet gebeld?
"Nee. Een aardige agent vertelde dat ze iemand hadden opgepakt die probeerde te pinnen met mijn pinpas. Of ik die soms kwijt was? Ik ben natuurlijk meteen gaan kijken, hij zat inderdaad niet meer in mijn portemonnee. De meneer zei toen dat hij me kon doorverbinden met de bank, zodat ik de pas direct kon blokkeren. Nou, dat wilde ik natuurlijk graag!"
Ai. Ik voel de bui al hangen.
"Nadat ze mijn pincode hadden gecheckt, was alles in orde, zei de agent. Hij wilde weten of ik genoeg contant geld in huis had om boodschappen te doen. Ook adviseerde hij me om geen familie te waarschuwen voor het geval de dieven mijn huis in de gaten hielden. In eerste instantie heb ik daarom niemand iets verteld, tot het me op een gegeven moment te veel werd en ik toch mijn dochters belde. Die kwamen meteen en na een telefoontje naar de bank bleek hoe de vork in de steel zat. Mijn rekening was geplunderd. Als ik dit nu vertel, voel ik me zo dom. Hoe kon ik hier nou toch intrappen?"
En toen?
"Toen kwam de echte politie. Die nam de kwestie uiterst serieus op en boden me slachtofferhulp aan."
Hebt u die aanvaard?
"Een paar dagen later ontdekte ik dat ze eveneens het brandveilige kistje met waardepapieren hadden meegenomen, met daarin ook het trouwboekje en de ringen van mijn overleden man. Ik besefte: die waardevolle spullen krijg ik nooit meer terug, ook niet met behulp van een therapeut. Dus nee, voor mij geen slachtofferhulp."
U bent nog iets waardevols kwijt: het vertrouwen in de mens...
"Ik heb mijn kleinkinderen al eens voor een dichte deur laten staan omdat ik ze niet goed kon zien door het spionnetje. Ik doe alleen nog maar overdag open en alleen voor mensen die ik ken. Een van mijn dochters is een actie gestart om camerabeveiliging bij de hoofdingang te krijgen. Want het komt hier vaker voor, zo hoorde ik later. Ik slaap inmiddels weer wat beter, maar ik schrik nog steeds weleens wakker. Dan ga ik snel kijken of mijn pinpas er nog is."