Hoi-zeggers
Ook zo genoten van die zomerse dagen? Dan heb je vast, net als ik, alles uit je handen laten vallen om nou precies dat te gaan doen waar je de hele winter al naar hebt uitgekeken. Ik knalde direct alle ramen open en schudde de kussens en dekbedden zo hard op, dat het stof onstuimig in het zonlicht danste en het leek of het veren sneeuwde. Vrouw Holle was er niks bij. Maar Vrouw Prinssen vond het daarna wel welletjes qua dienstbaarheid in het huishouden. Die neeg meer naar flaneren en hoi zeggen op straat.
Ik was er op tijd bij. Buiten leek het nog net een onwennig feestje dat spontaan was losgebarsten. Nog na-geeuwend van de winterslaap kwamen de mensen uit hun holen gekropen en alles wat kon rollen, lopen, fietsen, rijden of varen werd in beweging gezet. Er werd al flink naar elkaar gezwaaid en ook het hoi-zeggen had een aanvang genomen. Iedereen deed er vrolijk aan mee. Op een enkele zonschuwe hypochonder na, die als een schichtig konijn in zijn oplichtende scherm staarde en de hele flikkerse boel via Facebook op veilige en gepaste afstand stond te liken. Of stapte ik hier nu zelf in die negatieve Facebook-poel waar, volgens de kranten en tot mijn grote schrik, de Nederlanders wereldkampioen zijn in klagen, schelden en tieren?
Dan kon ik maar beter mijn zegeningen tellen, het hoi-zeggen dus, en ik sloeg opgewekt de Slijkstraat in. Voor de Blokker had ik er al tien te pakken. Maar bij de ijssalon trof ik mijn immer blijmoedige vriendin aan met haar neefje van tien. Dat die tantezegger nog zonder zich voor te stellen begon op te scheppen over hoeveel mensen zij wel niet hadden begroet op straat. Wel meer dan eenentwintig en dat alleen nog maar op weg naar de slager. Ze waren er nog niet eens binnen geweest. Daar viel mijn score best bij in het niet. En wat doe ik dan op een dag als deze? Ik zette ze highfivend op de foto en plaatste die als vrolijk tegenwicht op Facebook, waarna ik 'm van een smiley voorzag.