'Zelfreflectie is hier op zijn plaats: verkeerscirculatie Zuid is fout gegaan'
Verkeerscirculatie wijk Zuid 2
Het nieuwe bericht in de Staatscourant laat 'het meeste draagvlak' wijselijk achterwege. Naast de taalkundige slordigheid is ook de bewering die de doorslag gaf een vergissing van jewelste: 'een overgrote meerderheid van de wijkbewoners wil de huidige roulatie aantoonbaar niet en bovendien rijdt een deel van de bezwaarmakers zelf standaard tegen de rijrichting in.' Het beoordelen gebeurde door een adviescommissie zonder verkeersdeskundige. Daarna werd de aan het buurtpanel Zuid II verbonden senior verkeersdeskundige geraadpleegd. Zijn advies: 'Ik sta nog steeds achter mijn advies: omdraaien.' De ambtenaar maakte daarvan: 'Zo laten: lood om oud ijzer.' Het college krijgt foute informatie: lood om oud ijzer, de meerderheid wil de circulatie behouden en bij omdraaiing ontstaan veiligheidsproblemen. Het college communiceert dit één dag voor de verkiezingen, maar bemerkt vervolgens dat het draagvlak helemaal niet bij het groepje bezwaarmakers ligt. Het college onthoudt zich vervolgens van elke vorm van communicatie, maar zet tóch door. Enkele voorbeelden van de opgeworpen dilemma's door de bezwaarmakers:
1) De stelling: 'De huidige verkeerssituatie functioneert tot tevredenheid van het grootste deel van de wijk.' Er is eerder namens een grote groep bewoners bezwaar aangetekend tegen de voorgenomen beslissing en er is ingesproken in de raad: de adviescommissie gaat hierin mee. De commissie is onjuist geïnformeerd en bij het inspreken in de raad door een van deze bezwaarmakers is een lijst namen aangeleverd waar mensen op staan die daar zelf geen weet van hebben, hebben aangegeven er niet op te willen staan, of allang niet meer in de wijk wonen. Je kunt je afvragen hoe het met de 51 gekopieerde bezwaren is gesteld.
2) Beoordeeld en erkend door deze commissie: het rechts afslaan van autoverkeer vanuit de Simon de Vliegerlaan. Dit zou niet passen, dat is te smal. Gek, want dezelfde maatvoering bestaat ook bij de Sybillalaan en Utrechtseweg. Toch gaan ook hier dag in dag uit auto's de wijk uit.
3) Beoordeeld en erkend: 'Alle fietsers op de S. de Vliegerlaan worden zwaar getroffen' omdat bij omdraaien auto's van rechts kunnen komen uit wel twee straten. Help! Maar nu komen ze onverwachts van rechts, omdat de route zo onlogisch is dat men toch de borden negeert. Hoe gevaarlijk is dat? En hoe doen fietsers dat aan de andere kant van de wijk? Daar komt altijd verkeer van rechts? Of houdt dit groepje bezwaarmakers helemaal geen rekening met de andere kant van de wijk?
Wij zijn niet gehoord, maar vertegenwoordigen meer dan twee derde van de wijkbewoners. De nieuwe routering, die nooit is uitgevoerd, werd mede ondersteund door het advies van de verkeersdeskundige en was beoordeeld door de Regiopolitie Gooi en Vechtstreek. College van B en W, zelfreflectie is hier op zijn plaats: dit is fout gegaan en fout gedaan. Maar het is ook te herstellen. Neemt u gewoon het besluit dat door de verkeersdeskundige is
aangeraden, door het overgrote deel van de wijkbewoners gewenst is en het meest lijkt op de roulatie zoals die voor de herinrichting altijd was, toen deze goed
functioneerde.
J. Honing namens buurtpanel wijk Zuid 2 min één lid
De bevrijding
Naar aanleiding van 'De herinnering levend houden' in de krant van 25 april deel ik hierbij mijn herinneringen aan de bevrijding. Er zijn van die momenten die je nooit meer vergeet. Momenten die zo'n overweldigende indruk op je maken dat het je leven voorgoed beïnvloedt. We schrijven 7 mei 1945. De bevrijding. Vreugde en opwinding. Eindelijk verlost van de angst en de haat voor de bezetter. Mensen dansen en zingen op straat, in een leeggeroofd land, in een verarmde stad: Amsterdam. Ik stond op het Museumplein, waar het Canadian Army Leave Center was gevestigd. Ik en mijn vriend Wout vergaapten ons aan de vreemdsoortige voertuigen, zoals de 'duck' - een amfibievoertuig. 'Want a ride?' De chauffeur was de allereerste zwarte man die ik ooit had gezien. Een breedlachende Afro-Amerikaan. Dat lieten we ons geen twee keer zeggen. We gingen rijden. 'Moonlight Serenade' van Glenn Miller schalde over het plein. Ik krijg weer kippenvel nu ik dit schrijf. We reden in hoge versnelling door Amsterdam, het Rokin, het Spui, langs het Centraal Station, naar het Oosterdok waar een verlaten strandje was. Het geluid van de motor veranderde, de propellers sloegen aan en met een stevige vaart gleden we het IJ op. En toen kwam mijn moment. Op de stilte van het IJ begon de chauffeur met kristalheldere stem te zingen: 'Joshua fought the battle of Jericho, Jericho, Jericho and the walls came tumbling down.' De muren kwamen naar beneden, de oorlog was voorbij. We waren blij, dankbaar tot in onze haarwortels en ik jankte in golven. Een moment om nooit meer te vergeten. Toen de chauffeur uitgezongen was en we weer terug aan land waren kregen we chocolade, een blikje 'meat and vegetables' en wat sigaretten voor vader. We waren de koning te rijk. Ik ben nu 83 jaar en in 1962 getrouwd met mijn grote liefde, de dochter van een verzetsman die in 1944 werd gefusilleerd door de Duitsers. De herinnering levend houden? Ik draai Glenn Miller nog heel vaak en de intense gevoelens van toen zijn er nog steeds.
Man van der Velde, Weesp