Vrij
Sinds ik in Weesp woon, ga ik op 4 mei naar de dodenherdenking bij het monument op de Ossenmarkt. Afgelopen vrijdag had ik voor de dodenherdenking nog met een wijntje op het terras gezeten, want: weekend! Dus ik was 'lekker vrij'. Toen ik terugliep naar huis na de twee minuten stilte, bedacht ik ineens dat ik het woord 'vrij' eigenlijk heel vaak gebruik. Maar als ik zeg dat ik 'vrij' ben, bedoel ik nooit dat ik vrij ben om aan te trekken wat ik wil. Of dat ik vrij ben om zo laat over straat te lopen als ik zelf nodig vind. Of belangrijker nog: dat ik vrij ben om te zeggen en te schrijven wat ik vind.
Als ik zeg dat ik 'vrij' ben, bedoel ik dat ik even niet hoef te werken. Mijn 'vrij' is dus totaal afgestompt van het 'vrij' dat we vieren op Bevrijdingsdag en eigenlijk sta ik daar maar één keer per jaar bij stil, namelijk op 4 en 5 mei.
Maar dit jaar hadden we een 'extra' Bevrijdingsdag in Weesp: Weesp Bevrijd op 6 mei. Een hele stoet legervoertuigen streek neer in Weesp. Allemaal blije, uitgelaten mensen. De zon scheen, alles was prachtig, leve de vrijheid! Ik denk dat ik maar een fractie voelde van wat de mensen tijdens de bevrijding in 1945 voelden, maar toch had ik al kippenvel.
Er waren zelfs enkele oorlogsveteranen meegekomen naar Weesp, die stuk voor stuk straalden en vol trots zwaaiden. Een van hen werd precies op deze dag 100 jaar. Ik wist niet welke van de veteranen jarig was, maar toen er na een mooie speech van de wethouder door iedereen die er was 'Lang zal ze leven' werd gezongen, zag ik dat een van de veteranen tranen in z'n ogen kreeg en z'n handen voor z'n mond sloeg. Ik kreeg een brok in m'n keel. Kijk die lieve man nou zitten: mede dankzij hem zijn wij in Nederland allemaal vrij om te doen en laten wat we willen. Deze man heeft de afgelopen 100 jaar zo veel meegemaakt en toch krijgt hij tranen in zijn ogen bij 'Lang zal ze leven'. Vrij zijn is mooi.