Vertellen over de molen en sjouwen met meel
WEESP Net 19 jaar is ze, en daarmee niet de jongste, maar wel de eerste vrouw in Weesp die haar molenaarsspeldje heeft; Suzanne Brakenhoff slaagde begin mei voor haar molenaarsexamen, met vlag en wimpel.
door Ingrid Voet
Suzanne sjouwt nog even wat zakken meel weg zodat er een dag later ruimte is in Molen de Vriendschap voor alle bezoekers die verwacht worden tijdens de Nationale Molendag. Ze is druk met de opbouw, maar maakt toch even tijd om ons meer te vertellen over haar grote hobby. Ze is dan wel pas 19, maar is al een jaar of vijf actief als vrijwilliger op de molen. Op haar 14e klopte ze aan bij molenaar Wouter Pfeiffer met de vraag of ze haar maatschappelijke stage in de molen mocht lopen. Het werk bestond eerst vooral uit schoonmaken - 'je moet hier echt een paar keer per dag vegen met al dat meel' - maar Suzanne vond het zo leuk dat ze vroeg of ze na haar stage mocht blijven als vrijwilliger. "Ik vroeg nog of ze er even over na wilde denken, maar nee hoor", herinnert Wouter zich. Hij was het ook die Suzanne op het idee bracht om haar molenaarsdiploma te halen.
Houtjes stampen
"Leuk, maar de opleiding duurt twee jaar en naast mijn school was het best veel", vertelt Suzanne. Ze gebruikte dan ook het tussenjaar na haar eindexamen vorig jaar om haar molenaarsopleiding af te maken. "Twee dikke pillen moet je uit je hoofd leren, houtjes stampen (onderdelen van de molen) en van alles over het weer en veiligheid. En stage lopen op andere molens; zo heb ik gewerkt op molens op de Zaanse Schans en in Vreeland en op De Onrust. Ontzettend leuk!" Het examen werd gehouden in Kockengen voor drie examinatoren. "Dan moet je de zeilen voorleggen en de molen helemaal in bedrijf zetten en ondertussen veel vragen beantwoorden. Ik was best nerveus, maar het viel enorm mee. En als ik eenmaal begin te praten over molens ben ik niet meer te stoppen. Ik wist dan ook veel meer dan nodig was."
En nu is Suzanne de vijfde gediplomeerde molenaar op De Vriendschap. Dat is geen overbodige luxe, want de molen is veel in bedrijf en de producten vinden gretig aftrek bij zowel particulieren als bedrijven. Suzanne is ook de eerste vrouwelijke molenaar. Bang voor het soms zware werk is ze niet, maar het leukste aan haar vrijwilligerswerk vindt ze het geven van voorlichting. "Mensen alles vertellen over de techniek en de geschiedenis van de molen en ze daar de pracht van laten inzien. Het is onze plicht om onze kennis door te geven en te zorgen dat molens bezocht worden."
'De Vriendschap is een topmolen, dit is mijn stekkie'
Hoogtevrees
We verhuizen naar boven, over die enge smalle trappetjes in de molen naar de stelling. Last van hoogtevrees heeft Suzanne niet. "Vanaf de stelling of nog mooier, vanaf de kap met het luik open, heb je een geweldig uitzicht. Afhankelijk van de windrichting en de stand van de molen kijk je uit over Weesp of Muiden, helemaal tot aan Almere." Onderweg hangt ze nog even iets aan een haak en als we klaar zijn op de stelling sjort Suzanne met touwen het zeil beter vast aan een wiek. "Dat zag ik net vanaf beneden al, dat zat niet goed." In theorie mag ze nu op iedere molen draaien. De mooiste? "De Vriendschap is natuurlijk een topmolen, maar houtzaagmolen het Jonge Schaap op de Zaanse Schans is ook heel mooi." Als het aan Suzanne ligt, wordt ze ook korenmolenaar, dan mag ze zelf producten zoals meel voor consumptie te maken. Na de zomer gaat ze studeren in Utrecht. "Misschien dat ik dan ook wel eens op een molen daar ga kijken, maar dit is mijn stekkie." Nu is Suzanne nog iedere dinsdag en zaterdag in De Vriendschap te vinden. Haar vrienden weten al dat ze op zaterdag niet op haar hoeven te rekenen. Haar vriend Jochem heeft zich daar bij neergelegd, sterker nog, ook hij is nu besmet met het molenvirus en helpt mee. "Iedereen die wil helpen is trouwens welkom. Als iemand interesse heeft: spreek me maar aan in de molen."