Op de tuin
Door een erfstuk dat al geruime tijd danig in de weg stond, kwam ik in Weesp op een plek terecht waar ik nog nooit van mijn leven was geweest. Het 3-persoons hardhouten bankje van Tante Kit, voor anderen mevrouw Bockweg, kreeg een derde leven op de buitentuin van een vriend, waardoor ik kennismaakte met de groene oase achter dat zo heerlijk laat-jaren-dertighek aan de Lange Muiderweg. Nieuwsgierig naar de nieuwe habitat van die sta-in-de-weg van een tuinbank duwde ik het toegangshek open en zette voet op Kweeklust.
Ergens aan een van de zijpaden van de Kweeklaan bevond zich het paradijsje van de nieuwbakken stadsagrariër die ons tuinmeubilair onder zijn hoede had genomen. Maar voordat ik bij zijn deurtje aanklopte, besloot ik een rondje tuin te doen. Aan de bonenstaken met strak opgebonden kapucijners en de keurige rijtjes opschietende gewassen te zien, wordt het complex bevolkt door groen bevingerde gasten die er gein in hebben om op hun lapje grond hun eigen groente en fruit en bloemen en planten te telen. Het had werkelijk iets aanstekelijks, maar voor ik mij ook maar enigszins op een wachtlijst kon zetten, hoorde ik de klompen van onze tuinkabouter over zijn houten vlonders klossen en werd ik op het Mollenpad over de woekerende braam heen op een ouderwets lekkere bak koffie getrakteerd. Met mok en al stapte ik zijn tuin op, en ja hoor, daar stond-ie dan, onze verhuisde driezitter, op de geïmpregneerde planken van een net aangelegd tuinterras. De kersverse buitenman draaide nog wat kroppen sla af en plofte net als ik neer op het bankje. Niet veel later kwamen de verhalen. Sterk en overdreven, dat begrijp je natuurlijk wel.
Achter dat fraaie toegangshek ligt een bijzondere wereld verscholen. Een vol snode netels, verschaald slakkenbier en bewust ongewenste kruiden. Met een gesmeerd lopende deeleconomie als het gaat om stukken koek en stekken, en met types als de tuinprofessor, de tuinhuisdokter en een kwartiers zagende rabatdeelfluisteraar. Schuddebuikend ging ik er helemaal in mee. Net als het bankje, dat kraakte en piepte. Alsof het zeggen wilde: dit is echt mijn stekkie, hier wil ik wel wortel schieten.