Radar love
Vol zin in zon, zee en zalige afzondering trok ik in mijn vakantie naar de kust. De Nederlandse kust welteverstaan, want wat is nou zee zonder duinen? Om mij, op een hier niet nader te noemen plek (ik ben erg gesteld op privacy), te laven aan contactloos onbereikbaar zijn. Even geen werk, WhatsApp, Facebook of andere tijdrovende zaken. Even helemaal niks. Even helemaal uit de elektromagnetische meuk van de radar af zijn.
Na een fikse strandwandeling belandde ik in een slaperig kustplaatsje dat in de stovende zomerzon op toeristen lag te wachten. Wijk aan Zee. Meer woorden zijn niet nodig; deze drie drukken precies uit wat het is. Ik was er blijkbaar op een incourant tijdstip: veel zaken waren wegens voorseizoen gesloten. Langs paarsbloeiend slangenkruid en stug wuivend helmgras liep ik hongerig over een zanderig duinpad terug naar zee. Door het bordje "naar de bunkers" sloeg ik af en belandde bij, zo te zien, een wel heel belangrijk deel van de Atlantikwall. Verscholen in het duin lag achter een enorm met spanningsdraden en camera's beveiligd hek de Radarbunker. Rijkserfgoed stond er op gekalkt, en, alsof dat nog niet overduidelijk was 'verboden toegang'.
Dat lompe stuk Duitse teledetectie bracht mij in gedachten direct terug naar Weesp. En wel naar dat stukje, voor mij, niemandsland aan de A1 met daarop die opvallend vierkantige bouwsels met die kneuterig schoorsteentjes, waarvan er een door totale verzakking in de grond lijkt te verdwijnen. Geen idee of dit Rijkserfgoed is, maar ook dit zijn overblijfselen uit dezelfde luchtoorlog en van dezelfde makelij en functie als dat zwaar beveiligde station aan zee. Want ze zijn, zo heb ik mij laten vertellen, onderdeel van Stellung Seeadler, een radarpost die vanuit die eigenaardige gebouwtjes door aggregaten van stroom werd voorzien.
Even snel als heen, navigeerden mijn gedachten weer terug en ik registreerde een zweem van heimwee. Het werd tijd om de radiostilte te verbreken. Bij een vergeelde strandtent iets verderop propte ik een oud broodje brie naar binnen en begaf mij neuriënd op de terugweg. Die avond al fietste ik met volle bepakking luid zingend terug naar Weesp. Radar love!